Úrval - 01.10.1947, Qupperneq 111

KlM
109
ar og fór að biðja, heitt og inni-
lega.
Hún bað fyrir Danmörku
og dönsku sjómönnunum, bað
fyrir fólkinu mínu og mér. Þeg-
ar hún hafði lokið bæninni, leit
hún á mig með ellimæddum
augum og sagði: „Þetta er svo
lítið, en mig langaði að gera
eitthvað fyrir yður.“
Þegar ég kvaddi, tók hún svo
fast í hönd mína, að ég furðaði
mig á því, og það var eins og
hún vildi ekki sleppa henni.
Meðán ég var á leiðinni til
járnbrautarstöðvarinnar, var
ég að hugsa um hana. Ég hefi
sjaldan verið eins hrærður. Ég
hugsaði um litla jólatréið, sem
stóð ennþá 1 stofunni hennar,
og ég vissi, að hún reyndi að
stöðva rás tímans með þessu
litla tré, tímans, sem flytur
hana miskunnarlaust nær dauð-
anum.
Mér varð ljóst, að mað-
ur verður að lifa hverja mínútu
eins og hún væri hin fyrsta og
hin síðasta. Við unga fólkið
erum í nánd við eilífðina, án
þess að okkur gruni það. Lífið
er eilíf kveðja: Þeir sem ungir
eru, lifa öruggir, af því að þeir
telja víst, að þeir hafi allt lífið
fyrir sér.
Swinemúnde, 12. apríl 1944.
Ég hitti ungan, pólskan
stúdent, og furðaði mig á, hve
margt var líkt með okkur. Og
mér datt í hug, að tilveruréttur
smáþjóðanna byggist ekki sízt
á því, að þær líta pólitísk vanda-
mál frá hlutlausum, vísinda-
legum sjónarmiðum. Ég heim-
sótti hann á hverju kvöldi í
herbergi, þar sem hann bjó
ásamt 30 öðrum. Það minnti á
hermannabúðirnar hjá Krón-
borg, að öðru leyti en því, að
björt ljósapera hékk niður úr
loftinu.
Á laugardaginn sigldum við
gegnum Stettin í glaða sólskini.
Það var vorblær yfir öllu.
Við störum á sýn, sem líður
hægt fyrir augu okkar. Af
geysistóru húsi, stendur aðeins
einn veggur uppi. Þama er
„bauja,“ og ein enn, og hvað er
letrað á þær? Skipsflak. Það
kemur kynlega fyrir sjónir —
skipsflak í miðri höfninni.
Þama hverfur sporvagn bak
við múrsteinahrúgu. Glugga-
tjald flaksast út um op á múr-
vegg. Við bíðum lengi eftir að
komast undir járnbrautar-
brúna. Sólskinið er brennandi
heitt, og ég ligg og móki á lest-
arhlerunum. Á einum stað hefir