Úrval - 01.10.1947, Qupperneq 128

126
tJRVALi
á milli þín og lífsins. Mundu, að
ég er kjarnin í þér, og þegar
ég yfirgef þig, þá er aðeins
kjarninn eftir. Hann á að vera
heilbrigður og eðlilegur, ekki of
rúmfrekur og hann á að víkja
til hliðar fyrir þýðingarmeiri
hlutum; hann á aðeins að vera
hluti þess jarðvegs, sem ham-
og þroski spretta af.
Þér er sorg í huga, en Hanna,
horfðu lengra fram, öll eigum
við að deyja, og hvort ég sofna
litlu fyrr eða síðar, enginn getur
dæmt, hvort það er til góðs eða
ills.
Ég hugsa um Sókrates, lestu
um hann, og þú munt heyra
Plato segja frá því, hvernig mér
er innanbrjósts nú. Ég elska þig
takmarkalaust, en ekki meira
nú, en ég hefi gert. Ég finn ekki
til sársauka, það verður þú að
skilja. Það er eitthvað, sem
brennur í mér — ást, hugsjón,
nefndu það hvað sem þú vilt,
það er eitthvað, sem ég er alls
ekki fær um að lýsa. Nú dey ég,
og ég veit ekki, hvort ég hefi
kveikt eld í nokkrum huga, eld
sem lifir mig, en samt er ég ró-
legur, því að ég veit, að náttúr-
an er auðug, enginn tekur eftir,
þótt einstaka gróðursprotar séu
troðnir undir fótum. Hví skyldi
ég örvænta, þegar ég sé allan
þennan auð, sem enn lifir. Lyftu
höfðinu, elskan mín, sjáðu, hafið
er ennþá blátt, hafið, sem ég
unni. Lifðu fyrir okkur bæði...
Mundu, og ég sver að það er
satt, að öll sorg breytizt í ham-
ingju, en það eru fáir, sem vilja
játa það. Þeir hjúpa sig sorg-
inni, og vaninn kemur þeim til
að trúa því, að sorgin hverfi
ekki.
Sjáðu til, Hanna, einn góðan
veðurdag hittir þú þann, sem
verður maðurinn þinn, og þá
kann þér að finnast, að þú sért
að svíkja mig. Hanna, líttu upp
aftur, horfðu brosandi í augu
mín, og þér mun skiljast, að þú
getur aðeins svikið mig með
því, að fara ekki í einu og öllu
eftir heilbrigðri eðlishvöt þinni.
Taktu honum opnum örmum,
þegar þú hittir hann. Gerðu það
ekki til þess að drekkja sorg
þinni, heldur af því að þú elskar
hann af öllu hjarta.
Berðu kveðju til Nittu, ég var
að hugsa mn að skrifa henni, en
ég veit ekki, hvort ég muni hafa
tíma til þess, mér finnst, að ég
geti gert meira fyrir þig, þú
ert inntak lífs míns. Ég þarf að
blása öllu því lífi, sem í mér býr,
í þig, svo að það geti lifað