Úrval - 01.10.1947, Qupperneq 129

KlM
127
áfram, og sem allra minnst
glatizt, þannig er ég gerður.
Þinn ekki til eilífoar.
Kím.
Vestra íangelsi, klefi 411.
4. apríl 1945.
Kæra mamma.
Ég hefi, ásamt Jörgen, Niels
og Ludvig, verið leiddur fyrir
herrétt. Við vorum dæmdir til
dauða. Ég veit, að þú ert þrek-
mikil kona, og þú tekur þessu
með stillingu, en það er ekki
nóg, þú verður líka að skilja
það. Ég er lítilfjörlegur, og
persóna mín mun fljótlega
gleymast, en sú husjón, það líf,
sem ég var þrungin af, mun
lifa áfram. Þú munt hitta það
allsstaðar — í trjánum á vor-
in, í fólkinu, í elskulegu brosi, þú
munt mæta því, sem eitthvert
gildi hafði hjá mér, þú mimt
elskan það og þú munt ekki
gleyma mér. Ég mun fá að
vaxa og þroskast, ég mun lifa
hjá ykkur, sem unnuð mér, og
þið munuð lifa áfram, því að
þið vitið, að ég er á undan ykk-
ur, en ekki á eftir, eins og þið
kunnið að halda í fyrstu. Þú
veizt, hvað ég þráði og hvað ég
hélt, að ég myndi verða. Fylgdu
mér, elsku móðir, á leið minni,
og staðnæmstu ekki við síðasta
æviþátt minn, heldur við hina
síðustu; ef til vill finnið þið
eitthvað, sem er dýrmætt fyrir
hana, sem er barnið mitt, og
hana sem er móðir mín.
Ég hefi gengið veg, sem ég
hefi ekki harmað, ég hefi aldrei
svikið, það sem ég unni, og
mér finnst nú, að ég geti komið
auga á samhengi. Ég er ekki
gamall, ég ætti ekki að deyja,
en þó finnst mér það svo eðli-
legt. Við óttumst aðeins í fyrstu,
þegar dauðann ber svo brátt
að. Tíminn er stuttur, ég get
ekki útskýrt þetta, en hugur
minn er algerlega rólegur. Ég
vildi gjarnan vera einskonar
Sókrates, en það vantar áheyr-
endurna. Ég finn til sömu hug-
arróar og hann, og ég vil að
þið skiljið það, bæði þú, Hanna
og Nitta. Skilaðu kveðju til
Nittu, mér þykir vænt um hana
og ég stend við hvert orð, sem
ég hefi skrifað henni.
En hvað það er í rauninni ein-
kennilegt, að sitja hér og skrifa
þetta hinzta bréf. Hvert orð
stendur, það er aldrei hægt að
bæta fyrir það, má það út eða
breyta því. — Mér kemur svo
margt í hug. Jörgen situr hérna
hjá mér og skrifar fermingar--