Úrval - 01.12.1947, Qupperneq 88

86
URVAL
Hann hefur öðlast konungdóm
gegn afborgunum.
Og hann er ástarsöngurinn
hans. Enginn ástaróður er jafn-
ómótstæðilegur og bílflautið við
dyrnar. Steinrunnar jómfrúr,
sem hættar eru að finna hor-
mónana seytla um æðar sínar,
bregðast reiðar við þessu ráma
kalli, en yngismeyjar með duft
á vanga og roða í vörum heyra
það og hlýða því.
Og dýrðarljóminn dofnar
ekki með árunum. Bíllinn er
stolt mannsins og gleði. Hann er
þræll bílsins en aðeins á sama
hátt og allir elskhugar eru þræl-
ar. Því að í eðli sínu er þetta
samlíf Ameríkumannsins og
bílsins hans ástalíf.
co oo
Hollráð handa hjónum.
Bráðefnilegur ungur maður, einn úr hópi okkar félaganna,
kvæntist stúlku, sem okkur fannst heldur óásjáleg og á engan
hátt samboðin honum. En árin liðu og hjónabandshamingja þeirra
virtist stöðugt fara vaxandi. Fyrir skömmu hitti einn okkar
hann og spurði hvemig stæði á því að þau væru alltaf jafn-
ástfangin.
„Ég býst við að það sé af því að við gefum alltaf hvort öðru
gjafir á giftingardaginn okkar,“ sagði hann. „Það er auðvitað
ekkert óvenjulegt, en gjafir okkar eru óvenjulegar. Áður en ég
kvæntist hafði ég yndi af að taka ljósmyndir, en af því að konan
mín var lítið gefin fyrir það, hætti ég því þegar við giftumst.
Að kvöldi fyrsta afmælisdagsins okkar tók hún fram forláta
ljósmyndavél og fór að taka myndir af allskonar samstillingum
í stofunni. Við framkölluðum myndimar strax, og meðan við
vorum að því sagði hún: „Þetta er gjöf mín til þin í tilefni af
giftingardeginum okkar, ástin mín.“ Án þess ég vissi hafði hún
æft sig í ljósmyndagerð. Mér hafði ekki hugkvæmst annað en
blóm til að gefa henni.
Henni hafði alltaf þótt gaman að dansa, en mér hafði fundizt
það óþarfa timaeyðsla. Næsta ár lærði ég að dansa og á öðru
giftingarafmælinu okkar hvíslaði ég i eyra hennar um leið og
við liðum áfram í mjúkum vals: „Þetta er gjöf mín til þín, ástin
mín." Þannig höfum við farið að á hverju ári, og oftast vitum
við ekkert um fyrirætlanir hvors annars, og ég býst við að á
gullbrúðkaupsdaginn okkar munum við enn gefa hvort öðru svona
gjafir." — Florence Haas í „Reader’s Digest".