Úrval - 01.12.1947, Side 98

S6
TJRVAL
hana handleggina. Og það sem
er enn furðulegra — hann vann
málið og fekk dæmdar skaða-
bætur.“
í Leadville voru áheyrendurn-
ir námamenn, klæddir rauðum
skyrtum, með klúta um hálsinn
og í háum stígvélum. Þeir
minntu Wilde á átjándu aldar
riddara:
,,Á ferðum mínum um land-
ið,“ sagði hann, „sá ég hvergi
betur klædda menn en náma-
mennina á vesturströndinni.
Ég skýrði þeim frá listaverk-
um Flórenzborgar, og þeir stein-
sváfu eins og saklaus börn. Ég
sagði þeim frá málverkum Botti-
celiis, og þeir vöknuðu, því að
nafnið minnti þá á nýja vínteg-
und ... Ég las fyrir þá úr ævi-
sögu Benevenuto Cellinis,* og
þeir urðu ákaflega hrifnir. Þeir
ávítuðu mig fyrir að hafa ekki
komið með hann með mér. Ég
skýrði þeim frá því, að hann
væri dáinn fyrir nokkru, og þá
var spurt: „Hver skaut hann ?“ “
Honum þóttu konurnar í
Suðurríkjunum fegurstar, og
fegurðardrottningin var stúlka,
sem hann hafði séð í Alabama.
* Heimsfrægar ítalskur listamað-
ur, d. 1571.
Þegar fréttaritari einn, sem ekki
var ættaður frá Alabama, spurði
Wilde, af hverju hann hefði bor-
ið á borð svo ósvífna fullyrð-
ingu, svaraði hann: „Góði vinur,
þetta hefði ég sagt um hverja
einustu konu í hverri einustu
borg í þessu landi.“
Hann flutti yfir áttatíu fyrir-
lestra og hagnaðist svo vel, að
hann gat greitt móður sinni
skuldina og lifað góðu lífi í
nokkra mánuði eftir heimkom-
una. Hann hélt heimleiðis frá
New York 27. desember 1882.
För hans hafði talsverð áhrif á
gerð skrautmuna og húsgagna í
Bandaríkjunum, m. a. sendi leir-
kerasmiður einn honum tvö
skrautker í þakkarskyni fyrir
komu hans og kenningar, því að
þær höfðu aukið sölu á þessum
varningi.
En Wilde hrósaði hvorki
landinu né íbúum þess. Hann
var þeirrar skoðunar, að í
augum Ameríkumanna, „hefði
listin enga töfra, fegurðin
enga þýðingu og fortíðin engan
boðskap." Hann var vanur að
segja, að þegar góðir Ameríku-
menn dæu, færu þeir til París-
ar, en slæmir til Ameríku. Hann
sagði einnig, að ef maður hefði
efni á að fara til Ameríku, þá