Norðurljósið - 01.01.1970, Síða 57

NORBURLJÓSIÐ
57
líka íerðazt um landið og haldið samkomur. Hann vildi ekki sam-
þykkja þetta. Eftir páska 1954 veiktist hann og lá nokkuð lengi í
svæsinni lungnabólgu. Bað ég hann þá leyfis, að mega gefa blaðið
út, en ekki fékkst það. Urðu mér það svo þung og sár vonbrigðj, að
varla hefi ég reynt önnur verri um dagana.
Ég fékk svo Nlj. í hendur árið eftir, er heilsu'brestur knúði Arthur
burt af landinu. Guð hefir ihaldið því lifandi fram á þennan dag og
eitthvað látið það vera til blessunar. Hans er dýrðin fyrir það.
Aðalstörf mín á Sjónarhæð auk skrifstofustarfa og innanhúss
hjálparstarís voru afgreiðsla Norðurljóssins og innheimta. Haust og
vor voru garðyrkjustörf. Bæði var stunduð garðrækt og blómarækt.
Meðal matjurta voru ræktaðar grænar ertur. Ég hafði einhvers stað-
ar lesið, að ertur (baunir) þrifust ekki á íslandi vegna þess, að ein-
hverja gerla vantaði í jarðveginn. Þetta vissu erturnar ekki og
spruttu alveg ágætlega á 6—8 vikum, þegar áraði vel.
I innheimtuferðum mínum reyndi ég stundum að útvega fleiri
kaupendur að Nlj. Eitt sinn ákvað ég að reyna í Asvallagötunni í
Reykjavík. Ég byrjaði á hæstu hústölunum syðst og vestast og færði
mig svo austur eftir götunni. En ég fann ekki nokkra sál, sem gerast
vildi kaupandi Nlj. Loks kom ég til gamals manns, er verið hafði á
samkomum hjá okkur mr. Gook. Hann varð glaður að sjá mig. Er
ég fór frá honum, var ég hressari í huga. Var þá sem ég spyrði sjálf-
an mig: „Hve lengi leitaðir þú að týndum kindum, þegar þú varst
heima?“ „Einu sinni í sex daga,“ var svarið. „Hvað heldur þú, að
það taki þig langan tíma að ganga alla götuna á enda? (með því að
koma í hverja íbúð.).“ „Svona tvo klukkutíma.“ Þá sá ég, að það
var ekki mikið, og ég ákvað að bjóða Nlj. í hverri íbúð, þótt ég fengi
ekki nokkurn kaupanda. En svo fór, að ég komst aldrei götuna á
enda. Eg fékk 15 kaupendur, og fleiri blöð hafði ég ekki meðferðis.
Meðan ég gekk austur götuna, veitti ég athygli öldruðum manni,
sem var að bisa við að koma niður hliðstólpa í girðingu. Höfðu
verið látnir steinar áður í krigum hann, en einn þeirra var svo stór,
að maðurinn gat ekki vikið honum til liliðar. Ég bauð honum að
gerast kaupandi Nlj. Ekki vildi hann það. Ég hélt svo áfram, en leit
um öxl og kenndi þá í brjósti um gamla manninn, gekk til hans og
bauð fram hjálp mína. Varð þá steinninn að víkja, og stólpinn komst
á sinn stað, rammlega festur.
Þá sagði gamli maðurinn: „Nú skal ég kaupa þetta blað af þér