Norðurljósið - 01.01.1970, Qupperneq 87

NORöURLJÓSIÐ
87
ur maður, sem gat rokreiðzt aí litlu tilefni. Hann heyrði hoðskapinn
um það frelsi og lauen, sem Drottinn Jesús gefur þeim, sem leita
hans og snúa sér til hans. Hann sneri sér til Krists og veitti honum
viðtöku sem frelsara sínum. Nú gat hann leitað til hans um hjáíp,
þegar hann varð þess var, að gamla bráðlyndið tók að gera vart við
sig hið innra með honum. Þá var hann vanur að falla á kné, hvar
sem hann var staddur, og biðja frelsarann þegar í stað um hjálp og
sigur, sem hann auðvitað fékk. Hann fékk alveg fullan sigur og bar
þannig vitni um frelsandi kraft Drottins Jesú Krists.
Kristnum mönnum er gefin þessi áminning í Efesusbréfinu: „Lát-
ið hvers konar beiskju, ofsa, reiði, hávaða og lastmæli vera fjarlægt
yður og alla mannvonzku yfirleitt, en verið góðviljaðir hver við
annan, miskunnsamir, fúsir til að fyrirgefa hver öðrum, eins og Guð
hefir í Kristi fyrirgefið yður.“
Aminning þessi sýnir, að jafnvel kristið fólk, sem postulinn Páll
hafði leitt til trúar á Krist, var ekki orðið fullkomið fólk þegar í
stað. En það átti að leggja niður syndir sínar, þar á meðal bráð-
lyndið, sem er snögg reiði, og beiskjuna, sem er reiði geymd í hjart-
anu eins og sparifé í banka. Þessar syndir lundernis mannsins er
skylda að leggja niður, alveg eins og aðrar syndir. Það er unnt fyrir
hj álp 0g kraft Anda Guðs, sem Guð gefur þeim, er honum hlýða og
veita Jesú Kristi, syni Guðs, viðtöku sein Drottni sínum og frelsara.
Luð gefur oss „Anda máttar, kærleiks og stillingar“. (2. Tím. 1. 7.)
Með hans hjálp og krafti er unnt að sigra, hvaða freistingu og synd,
sem ásótt getur eða bundið okkur mannanna börn. Almætti Guðs
þekkir engin takmörk, sem hindri hann við að hjálpa þeim, sem um-
fram alla hluti vilja gera vilja hans.
Við höfum athugað fall og synd Júdasar, að svíkja Krist, hvort
sem það var vegna bráðlyndis eða einhvers annars. Nú skulum við
gá vel að okkur, að við seljum ekki Krist eða samfélagið við hann
^yrir eitthvað ennþá minna en Júdas, seljum það fyrir einhvern smá-
vægilegan stundarhagnað, eftirlátssemi við eitthvað hjá okkur sjálf-
um, sem við vitum, að er rangt. Ef samvizkan, upplýst af Anda Guðs,
sýnir okkur þetta, t. d., er við lesum biblíuna, eða ef við höfum séð
Þetta nú við að hlýða þessu erindi, er þá ekki sjálfsagt að biðja bæn-
ar tollheimtumannsins: „Guð, vertu mér syndugum eða syndugri
líknsamur, því að ég hefi syndgað á móti þér. Fyrirgefðu mér sakir