Tímarit Máls og menningar - 01.12.1975, Qupperneq 127

ur síðan lækinn til götu þeirrar, er lá
til hins bæjarins. Gísla var kunnug
húsaskipun á Sæbóli, því að hann hafði
gert þar bæinn. Þar var innangengt í
fjós. Þangað gengur hann. Þar stóðu
þrír tugir kúa hvorum megin; hann
hnýtir saman halana á nautunum og
lýkur afmr fjósinu og býr svo um, að
eigi má upp ljúka, þó að innan sé til
komið. Síðan fer hann til mannhús-
anna, og hafði Geirmundur geymt hlut-
verka sinna, því að loka var engin fyrir
hurðum. Gengur hann nú inn og lýkur
afmr hurðinni sem um aftaninn hafði
verið um búið. Nú fer hann að öllu
tómlega. Eftir það stendur hann og hlýð-
ist um, hvort nokkrir vekm, og verður
hann þess var, að allir menn sofa. Þrjú
voru log í skálanum. Síðan tekur hann
sefið af gólfinu og vefur saman, kastar
síðan í ljósið eitt, og slokknar það. Eft-
ir það stendur hann og hyggur að, hvort
nokkur vaknar við, og finnur hann það
ekki. Þá tekur hann aðra sefvisk og
kastar í það ljós, er þar var næst, og
slökkvir það. Þá verður hann þess var,
að eigi munu allir sofa, því að hann sér,
að ungs manns hönd kemur á hið þriðja
ljósið og kippir ofan kolunni og kæfir
ljósið. Nú gengur hann innar eftir hús-
inu og að lokhvílunni, þar er þau Þor-
grímur hvíldu og systir hans, og var
hnigin hurð á gátt, og em þau bæði í
rekkju. Gengur hann þangað og þreifast
fyrir og tekur á brjósti henni, og hvíldi
hún nær stokki. Síðan mælti hún Þór-
dis: „Hvi er svo köld hönd þín, Þor-
grímur?“ og vekur hann. Þorgrímur
mælti: „Viltu að ég snúi að þér?“ Hún
hugði, að hann legði höndina yfir hana.
Gísli bíður þá enn um smnd og vermir
höndina í serk sér, en þau sofna bæði.
Nú tekur hann á Þorgrími kyrrt, svo að
hann vaknaði. Hann hugði, að hún Þór-
„Aldrei hann fyrir ajtan kýr"
dís vekti hann, og snérist þá að henni.
Gísli tekur þá klæðin af þeim annarri
hendi, en með annarri leggur hann í
gegnum Þorgrím með Grásíðu, svo að
í beðinum nam stað. Nú kallar hún
Þórdís og mælti: „Vaki menn í skálan-
um. Þorgrímur er veginn, bóndi minn.“
Gísli snýr í brott skyndilega til fjóssins,
gengur þar út, sem hann hafði ætlað, og
lýkur aftur eftir sér rammlega, snýr
heim síðan hina sömu leið, og má hvergi
sjá spor hans.“
Til skýringar skal þess getið, að Þor-
grímur hugðist hafa haustboð, fagna
vetri og blóta Frey og bauð til sín gest-
um af því tilefni. Hann hafði barið
Geirmund, er Geirmundur var ófús að
fara til Gísla og fá þar lánuð tjöld, sem
verið höfðu eign Vésteins, bróður Auð-
ar og fóstbróður Gísla, en Véstein mun
Þorgrímur hafa vegið eða a. m. k. verið
þar með í ráðum. Víkjum nú að frásögn
Droplaugarsona sögu3) af vígi Helga
Ásbjarnarsonar:
„Þann dag, er þeir (þ. e. Grímur og
fylgdarmenn) voru við lækinn, riðu
menn brott af Lambanesþingi, og fór
margt manna til Eiða með Helga Ás-
bjarnarsyni. Ketilormur hét maður, er
bjó á Hrollaugsstöðum. Hann fór með
Helga með þrjá mgi manna.... Arn-
oddur hér maður og var blindur. Hann
var heimamaður Helga Ásbjarnarsonar
og var rammur að afli. Hann lá gagnvart
Helga í seti við þilið.... Þá tók Grím-
ur við sverðinu og mælti: „Þú, Þorkell,
skalt halda í hurðarhringinn, því að þér
trúi ég bezt, að þér verði eigi um felmt,
en Glúmur skal skjóta slagbrandi fyrir
dyr.“ En áður Grímur gekk inn, tók
hann riðvöl í hönd sér og var í skyrtu
og línbrókum og hafði enga skó á fót-
um. Hann gekk inn í skálann og vissi,
að skíðahlaði var við dyr, þær er til
365