Tímarit Máls og menningar - 01.12.1975, Side 145

öllum færi á að slást í förina og skoða
land sitt glöggum gestsaugum þessa
skáldjöfurs, eins og það var fyrir alda-
hvörfin, er enn og verður.
Túlkur skáldsins í þessari ferð er
hinn fjölhæfi listamaður Magnús A.
Árnason, vel mæltur á tungurnar tvær.
Málfar hans er einfalt og alþýðlegt tal-
mál, víða augljósir hnökrar, en hvergi
af tilgerð né áreynslu, heldur af gáleysi
þess, sem vinnur sér létt, — en einmitt
þetta áreynsluleysi bregður þokka yfir
þýðingu hans.
Eg ætla ekki að reyna til að ritdæma
þetta verk né fara um höfund þess fleiri
orðum. En ég hef haft yndi af sam-
fylgdinni við hann þessar 260 blaðsíð-
ur, sem fyrst og fremst eru dýrðaróður
um íslenzka náttúru og lýsa sjálfar sínu.
En reiðin yfir Tröllaháls sunnudaginn
13. ágúst 71 gemr sýnt, hvað sá á í
vændum, sem fyllir nú hópinn í þriðju
ferð hans um Island:
„Alltaf hvessti meir og meir af suð-
vestri. Yfir höfðum okkar yar bjart og
sólríkt, en það ýrði á okkur úr þokunni
á fjöllunum. Út úr þessum litia dal
komum við á breiða sléttu með háum
og bröttum fjöllum á þrjár hliðar, en
mjóum firði, þar sem dagsbirtan naut
sín ekki, á þá fjórðu. Fjörðurinn var ná-
lægt okkur á hægri hönd. En hinum
megin fjarðarins risu háar hæðir með
svörmm skriðum og grænum geirum,
og lítill bær stóð við sjóinn, og fyrir
ofan hann voru kindur á beit í bröttum
hiíðunum. Þegar við komum upp á
hæðirnar, vorum við aðeins við rætur
fjallsins. Þessi fjöll virmst halda áfram
langar leiðir frá firðinum og lykja um
langan dal gegnt okkur, og rísa síðan
enn hærra upp í hræðilega þyrpingu
villtra forma, keilur og tinda og ókleif-
ar syllur, en frá þeim falla háar vatns-
Umsagnir um bcekur
bunur og þar eru sólarlausar holur full-
ar af snjó, en þoka leið hjá og ýrði í
andlit okkar. Frá þessum fjöllum gengu
svo önnur lægri í átt til okkar, en viku
um tvær mílur fyrir breiðri sléttunni,
þar sem við vorum nú staddir. Yfir öxl
þeirra sáum við furðulega lagaðan tind
langt í burm. Það voru tveir eða þrír
bæir við ræmr þessara lægri hlíða; en
á einum þeirra var Eiríki sagt til vegar.
Við riðum svo inn fyrir fjarðarbotninn
upp eftir langa dalnum, sem áður er
nefndur, og fengum ofsaveður beint í
fangið. Ljós mölin í árfarveginum er
við riðum eftir, fauk undan fómm hest-
anna. Það skóf af hverju vatni sem við
fórum framhjá. Og hvað okkur snerti
komust hestarnir smndum ekki áfram
og ég hélt bókstaflega að ég fyki af
baki. Skýin héngu alltaf á fjallatindun-
um, og sólin skein skært yfir höfðum
okkar. Við héldum áfram þar til við
vorum komnir inn í dalbotninn, en þá
snerum við út með sjónum, fórum upp
bratta brekku og upp í skarð, en gata
liðaðist yfir hengiflugi með miklum blá-
grýtisklettum á báðar hliðar. Við
klöngruðumst þarna upp í blendingi af
rigningu og sólskini. Einu sinni eða
tvisvar leit ég til baka til dalsins og sá
að regnslæður liðu einnig yfir hann í
sólskininu. Það virtist vera djúpur dal-
ur langt fyrir neðan okkur. Það var
undraverð sjón að sjá þessi hræðilegu
fjöll framundan. Allan tímann meðan
við vorum á ferðinni gnauðaði stormur-
inn kringum okkur, hvein í hryggjunum
og klettanípunum og lét eins hátt og
stöðugar þmmur. Það var undarlegt og
afar spennandi. Eg stakk svipunni minni
í annað stígvélið og tróð hatti mínum
í hitt og hélt mér í faxið, unz við að
lokum komum fram á brún skarðsins,
og litum niður í hinn dalinn og sáum
383