Skírnir - 01.01.1956, Blaðsíða 59
Skímir
Ólafur konungur Goðröðarson
57
að víkingarnir hafi þá fylgt hinni fornu siglingaleið frá Ir-
landi til Loire, sem var vel þekkt frá upphafi 7. aldar eða
fyrr. Prófessor Shetelig aðhyllist sömu skoðun og hyggur, að
„Westfaldingi“ hafi komið þá leið,1 enda er það miklu lík-
legra en hitt, að þeir hafi komið með ströndum fram beint
að heiman. Annars er ekki víst, að herinn hafi allur verið frá
Vestfold, þótt hann bæri þetta nafn. Má eins vera, að hann
hafi aðeins verið undir forystu höfðingja, sem kynjaðir voru
af Vestfold.
Um þær mundir, er „Westfaldingi“ herjuðu á Nantes, var
Þorgísl (Turgeis) orðinn konungur víkinga á írlandi og hafði
víggirt Dyflinni. Hann beið ósigur fyrir Irum, og var honum
drekkt í vatni einu 845. Átta árum síðar (853) kom Ólafur
Goðröðarson til Dyflinnar. Gengu víkingar á Irlandi þá und-
ir hann mótspyrnulaust, að því er virðist, og frar guldu
honum skatt. „Three Fragments“, sem geta að vísu verið
varasöm heimild, eins og síðar verður vikið nánara að, segja,
að hann hafi komið með skipanir frá föður sínum, konung-
inum í Lochlann, um skattgjöld. Eftir því að dæma hefur
Goðröður konungur talið sig eiga eða hafa umboð fyrir ríki
því, sem Þorgísl hafði stofnað á frlandi. Gæti það bent til,
að Þorgísl hefði verið náinn frændi Goðröðar konungs, þótt
forráð ríkisins hefðu auðvitað getað borizt undir hann með
tengdum, ekki síður en skyldleika. En ef Goðröður hefur ver-
ið konungur á Vestfold, eins og líkur eru leiddar að hér að
framan, og Þorgísl náfrændi hans eða tengdamaður, er eðli-
legt, að „Westfaldingi“ kæmu frá írlandi og herjuðu á Nan-
tes 843. Þess má og geta, að Snorri Sturluson telur Þorgísl af
ætt Vestfoldarkonunga, þótt hann feðri Þorgisl rangt og telji
hann son Haralds hárfagra.
Víkingar á frlandi hafa verið úr ýmsum áttum. Bæði Norð-
menn og Danir herjuðu þar, en Norðmenn voru miklu fjöl-
mennari. Má ráða það bæði af írskum heimildarritum og
fundarstöðum írskra gripa erlendis. Fjöldi írskra muna hef-
ur fundizt í Noregi frá víkingaöld, en mjög fáir annars stað-
1 Smbr. Viking Antiquities I (1940), 13, 18—19, 57, 105.