Skírnir - 01.01.1956, Blaðsíða 216
214
Jón Þórarinsson og Árni Kristjánsson
Skírair
fellur verst, er, að Le Gros skyldi ekki segja mér frá þessu
í stað þess að hafa mig að fífli. Ef hann hefði að minnsta
kosti afsakað sig með því, að tíminn hefði verið of naum-
ur til undirbúnings, eða einhverju þess háttar. En að
minnast ekki á það einu orði! Ég held, að Cambini, ítalsk-
ur maestro, sem hér er, eigi sökina; en ég hafði óvart
komið við kaunin hjá honum, er ég kom fyrst til Le Gros.
Hann hefir samið kvartetta, og heyrði ég einn þeirra í
Mannheim; þeir eru snotrir, og hældi ég honum fyrir
þá og lék upphafsstefið úr þeim, sem ég hafði heyrt.
Þarna voru Ritter, Ramm og Punto samankomnir og létu
mig ekki í friði; báðu mig að halda áfram og fylla sjálf-
an í eyðumar, ef ég myndi ekki rétt. Ég gerði þeim það
til geðs. En Cambini féll alveg í stafi og gat ekki stillt
sig um að segja: „Questa é una gran testa!“ Jæja, honum
hefir sjálfsagt ekki orðið um sel.
Ef fólk hér um slóðir hefði eyra, hjarta, sem fyndi til,
einhvem agnarskilning á tónlist eða smekk, myndi ég
hlæja dátt að öllu saman. En hér er ég innan um tóm
naut og asna (að því er tónlist snertir). Hvernig má það
öðruvísi vera? Menn eru hér í öllu sínu athæfi, ástríð-
um og hvötum ekki annað. Enginn staður í veröldinni
er eins og París. Þér megið ekki halda, að ég ýki, þegar
ég tala um tónlistarlífið hér. Spyrjið hvern sem er —
annan en innborinn Fransmann —, (ef unnt er að finna
nokkurn, sem ber skyn á þetta), — og þér munuð fá
sama svar. En ég er nú einu sinni hér og verð að þrauka
yðar vegna. Ég þakka guði almáttugum, ef ég kemst héð-
an með óbrjálaðan smekk, og ég bið hann á hverjum degi
að styrkja mig til þess að standa af mér allar raunir og
gera mér unnt að verða sjálfum mér og þýzkri þjóð til
sóma; en henni ber allur heiður og dýrð; og að gefa, að
mér græðist það mikið fé, að ég verði fær um að hjálpa
yður úr kröggum, og loks að lofa okkur að hittast sem
fyrst og njóta lífsins saman. En hverju sem fram vind-
ur, verði hans vilji svo á himni sem á jörðu! Yður, kæri,
faðir, bið ég hins vegar að reyna allt, sem í yðar valdi