Tímarit Máls og menningar - 01.05.2012, Side 31

H v í t i g e l d i n g u r i n n
TMM 2012 · 2 31
lá hann í herberginu sínu, las í bók og horfði af og til út um gluggann á
snjókomuna, þegar pabbi hans braust drukkinn inn í herbergið, lagðist á
gólfið við hlið rúmsins og fór að gráta.
Snjórinn varð að blómum, gulum í miðjunni, og svo augum sem öll horfðu
inn um herbergið til hans. – Ásakandi, eins og eitthvað af þessu væri honum
sjálfum að kenna, eins og hann gæti gert annað en að hlýða.
„Áttirðu börn?“ spurði hann Mom þegar hann kom inn um dyrnar, augun
hvít, húðin ljómandi eins og á heilögum geldingi. Mom hristi höfuðið. Þeir
töluðu um feður sína, settust fram í bogagöngin og rauðhærða stelpan frá
Hollandi kom aðvífandi og talaði um pabba sinn, arabísku stelpurnar slógust
í hópinn töluðu um feður sína, og pólsk stelpa sem hafði verið háð meth-
amfetamíni í Berlín talaði um pabba sinn og grét, greip um höfuð Finns
og klemmdi milli stórra brjóstanna þar til hann kúgaðist og fann eitthvað
grautarkennt vella út um rifna holuna milli lappanna á sér, holuna alla.
* * *
Með tímanum varð geldingurinn sífellt friðsælli innra með sér, fór lægra upp
og lægra niður, hvíldi rórri í sjálfum sér.
„Geldingakyrrðin,“ sögðu stúlkurnar stundum við hann, og sumar sögðust
öfunda hann af skortinum. Stundum lögðu þær hann í grasið við gosbrunn-
inn og skoðuðu á honum stubbinn sem var nú eins og samanskroppin, dökk-
leit rúsína ofan við slapandi húðina sem eitt sinn hafði þakið á honum eistun.
Sumar skemmtu sér við að blása í hann lífi, gældu við stubbinn, sýndu
honum á sér bleikar rifurnar, þurrar eða blautar, í brúnni eða næpuhvítri
húðinni, og töluðu við hann á hátt sem vakti honum ógleði. En stundum var
líkt og eitthvað bærði á sér djúpt innan í honum, eins og lítið glitrandi síli
bankaði hausnum upp undir ísbreiðu norðurpólsins í eltingarleik sínum við
sólargeisla. Í eitt skiptið, þegar honum fannst hann vera óvenju vakandi og
írönsk stúlka strauk um bringu hans og söng blíðlegt þjóðlag yfir honum,
sléttist úr fellingum stubbsins, hann rann snöggt fram, náði fingurlengd en
stöðvaðist þá, dróst saman og rann aftur saman við doðann.
Stundum höfðu konurnar samfarir hver við aðra inni á herbergjunum;
stundum voru þær í hópum, og Finnur bar í þær drykki, sveiflaði yfir þeim
stórum blævæng og horfði á líkama renna saman og í sundur, spennast upp í
loft, verða magnvana, glansandi og geislandi. Hann velti fyrir sér þessu afli og
hvað hefði verið tekið frá honum. Hann skildi það ekki. Stundum fylltist hann
volgum, óljósum tilfinningum og fannst hann gliðna og tár spretta fram á honum
öllum. Hann var logndautt haf, andvarp og tómur pollur. Hann var fluttur með
lyftunni í íbúð annarrar af stúlkunum sem voru þarna sjálfviljugar til að safna
peningum fyrir einhverju sem þær vanhagaði um heima hjá sér. Fyrst voru
þau þrjú saman: geldingurinn, belgíska konan og bandaríska konan. Þær voru
kátar en hranalegri við hann en stelpurnar í garðinum. Þær klæddu hann úr
fötunum, stungu stubbnum upp í sig, bitu og klipu, hengdu bláa jólakúlu niður