Úrval - 01.10.1947, Síða 76

'74
TJRVAL
líta á þessar bollaleggingar
mínar sem góðlátlegt grín. En
þær eru alls ekki þannig meint-
ar. Við verðum að borða, og
hvað borðum við svo? Við
borðum dauðann; lífið lifir á
dauðanum, og einungis vegna
þess að það hefur ekki lagt sér
til skilningarvit, sem getur til-
einkað sér fæðuna á sama hátt
og augað tileinkar sér sjónina.
Fleskið, sem við fitnum af, er
af svíni, sem láta varð lífið
okkar vegna, og þannig drepst
allt, sem gengur í gildru okkar.
Mér finnst þetta heimskulegt
fyrirkomulag. Ég gerði einu
sinni vísu um það. Hún er
svona:
This living is a curious feat,
Is very odd:
It is to murder all we eat,
And then thank God
That we can murder more than most
Before we, too, give up the ghost.*
Heimspekingamir hafa reynt
að skýra þetta, en eins og
* 1 lauslegri þýðingu:
I>etta líf er undarlegt fyrirbrigði,
mjög undarlegt:
Það er að myrða allt sem við etum,
■og þakka síðan guði fyrir
að við getum myrt meira en aðrir
:áður en við gefum einnig upp andann.
venjulega eru svör þeirra við
spurningunum fólgin í að flokka
þær. Og svo eru það hinar goð-
fræðilegu eða trúarlegu tilgát-
ur. Heimspekingarnir segja, að
ef rannsaka eigi mannkynið, sé
maðurinn hið rétta rannsóknar-
efni; og bæta við: „Þekktu
sjálfan þig.“ Það sé hið eina
nauðsynlega. Þarf ég þá endi-
lega að vita, að ég er gráðug,
skapill og heimsk ófreskja ?
Trúin tjáir sitt sérstaka sjónar-
mið í hinni miklu setningu:
„Guðsríki er hið innra með
yður“. Sá sem hefur meðtekið
trúna þarf ekki frekar vitnanna
við. Sérhver gleði, sem sækir
okkur heim, er þaðan komin,
og allt hið illa er runnið frá
þeirri trú, að helvíti sé innra
með okkur. Hugmyndir eru
húsbændum sínum hlýðnar, og
báðar þessar hugmyndir geta
þjónað þeim tilgangi, sem hver
vill. En af því að tveir endar
eru á einhverjum hlut leiðir
ekki, að hlutirnir séu tveir:
og af því að til er endi, sem
kallaður er fæðing og annar
endi, sem kallaður er dauði,
leiðir ekki, að það þurfi að hafa
nein áhrif á það, sem er frjálst
og fullnægjandi, fagnaðarríkt
o g eilíft.