Úrval - 01.10.1947, Síða 109

KIM
107
ég sá, hvernig hafið reis upp á
afturfæturna og lét fallast yfir
steininn eins og í hálfgerðum
leik — og allt í einu skildi ég
teikningar Leonardos. Ég sá
þær fyrir hugskotssjónum mín-
um. Ég hefi aldrei fyrr skilið
teikningar hans af bylgjunum.
Á öðrum stað hefir hafið hol-
að bergið, og bak við opið er
dálítið lón. Ég sat og horfði á
sléttan vatnsflötinn, sem hófst
og hneig — nákvæmlega eins
og móðirin, hafið.
Leið mín lá fram hjá kirkj-
unni. Það var verið að syngja
sálma. Þegar söngnum var lok-
ið, fór ég inn í kirkjuna til þess
að skoða hana. Presturinn tók í
hönd mína og sagði, að ég hefði
átt að koma klukkustund fyrr.
Á einum veggnum hékk stór
mynd af afa mínum. Ég spurði,
hvort prestssetrið væri enn við
lýði. Hann sagði að það hefði
brunnið, og þegar hann heyrði,
að ég væri barnabarn Júlíusar
Fris-Hansen hugsaði hann sig
dálítið um, en sagði síðan, að
ég ætti að heimsækja trúaða
konu, sem myndi hafa ánægju
af að hitta mig. Hún var
skraddaraekkja á níræðisaldri.
Hún lifði kyrrlátu lífi fyrir guð
sinn, náunga sína og endur-
minningar sínar. Það er eins og
ég sé kominn í horfin heim. Hún
er síhlæjandi meðan hún tekur
af borðinu. Hún hlær eins og
gamalt fólk og börn hlæja, blíð-
lega og hávaðalaust. Hún segir
frá, verður hugsi, svo hlær hún
aftur, allt í einu vetfangi. Þeg-
ar hún hlær er hún bamið og
ástin, þegar hún er hugsi, sé
ég þjáninguna og reynsluna í
öllum hmkkunum í andliti henn-
ar. Hún segir frá afa mínum
og ömmu, hvernig hann fórn-
aði sér fyrir meðbræður sína,
hve sárt það hafði verið fyrir
ömmu að horfa upp á að hann
eyðilagði sig, en hún vildi
ekki draga úr honum við ævi-
starfið. Ég sé ungu, fallegu
prestkonuna með níu börnin
sín; hún verður að láta hinar
litlu tekjur hrökkva fyrir öll-
um þörfum. Hár og myndarleg-
ur prestur, sem býður öllum
heim að borða, er sívinnandi,
neytir varla matar vegna anna
— og að baki hans þessi þrek-
mikla, lágvaxna kona, sem hefir
að vísu áhyggjur af því að
eiginmaðurinn leggur svo mikið
á sig, en er honum þó ætíð stoð
og stytta.
Svo fór gamla konan að
segja frá sjálfri sér, og andlit