Úrval - 01.10.1947, Qupperneq 117

KlM
115
Vestra fangelsi, klefi 252.
10. jan. 1945.
Elsku Nitta.
Enn hefir verið brotið blað,
enn sé ég heiminn og fólkið frá
nýju sjónarhorni. Þú hefir tek-
ið þessu á þinn hátt, það veit
ég, og þú hefir verið að hugsa
um, hvernig ég hafi tekið því
og reynt að setja þig í mín spor.
Mér hefir þótt ákaflega fróð-
legt, að kynnast þeim kjörum,
sem fangar lifa við og fylgjast
með fangelsislífinu. Ég hefi
oft reynt að gera mér í hugar-
lund, hvernig manni verði við,
þegar maður er sviftur frelsinu,
og mér hefir ávallt fundizt, að
það muni ekki vera mjög erfitt
að þola frelsissviftingu, af því
að maður hefur nægar hugsanir
til þess að glíma við. Ég hefi
haft mikið gagn og gleði af dvöl
minni hér, og sjaldan líður svo
dagur að kvöldi að ég undrist
ekki, að hann skuli vera liðinn.
Ég fullvissa þig um, að ég var
miklu ófrjálsari, meðan ég var
að lesa. Nú hefi ég nægan tíma
til að hugsa eða lesa. Líkamleg
aðbúð er svipuð því, sem ég hefi
átt við að búa, og tilbreytingar-
leysið gefur mér kærkornið tóm
til að hugsa. Ég hefi aldrei ver-
ið mikið gefin fyrir að sakna,
og ég geri það ekki heldur nú.
Ég hefi oft furðað mig á því
og fundizt það einkennilegt, að
ég sakna ekki frelsisins. Ég
held, að mér verði ekki Ijóst, að
ég hefi verið sviftur frelsinu,
fyrr en ég fæ það aftur. Enn
einu sinni hefir Hanna orðið að
þola þunga reynslu, og enn hef-
ir komið í Ijós, að samlíf okkar
er byggt á óhagganlegu trausti.
Ég fékk nýjárskveðjur frá
mömmu, Ruth og Hönnu.
Mamma og Ruth skrifuðu, að
þær söknuðu mín. Hanna skrif-
aði: „Sú, sem ekki saknar þín,
er ég.“ — Skilur þú það?
Þinn Kím.
Skilaðu kveðjum.
Vestra fangelsi, jan. 1945.
(smyglað út).
Kæra mamma.
Þú spyrð, hvort mig vanti
nokkuð. Það er eitt, sem mig
vantar, og það er að sleppa út.
Annað vanhagar mig ekki um,
þú veizt að ég hefi alltaf verið
nægjusamur.
Ég þakka þér fyrir bréfið,
það hafði mikil áhrif á mig og
ég gladdist yfir stilltum og
áhrifamiklum orðum þínum. Þú
skrifar, að vonir þínar um mig
hafi ræzí. Ég held, að þið sjáið