Úrval - 01.12.1947, Qupperneq 39

LOFIÐ BÖRNUNUM AÐ LÆRA MEÐ HÖNDUNUM
37
hefur kennt þeim að skiptast
á hugmyndum, að vinna saman
og njóta í sameiningu ávaxt-
anna af iðju sinni.
Og það sem meira er, það hef-
ur gert okkur foreldrana að
riániim félögum barnanna. Ekk-
ert þykir börmmum eins gaman
og ef foreldrarnir eru þátttak-
endur í föndri þeirra. „Hjálpaðu
okkur til að búa til vindmyllu",
eða „Komdu og teiknaðu fyrir
okkur snið“ eru beiðnir, sem
erfitt er að standast.
Við vorum ekki búin að hafa
smíðakompuna lengi, þegar
þriggja bama móðir sagði við
okkur: „Strákarnir mínir eru
svo miklir skemmdarormar.
Þeir reka nagla hvar sem þeir
geta því við komið, og einn
þeirra var nærri búinn að eyði-
leggja stól með sög. Ég verð
að fela fyrir þeim verkfærin."
Við hjónin litum hvort á
annað. „Hvemig væri að reyna
að kenna þeim að nota verk-
færin rétt?“ spurði ég. Og svo
sýndum við henni smíðakomp-
una. Seinna skrifaði hún okkur:
„Ég sé svei mér ekki eftir að
hafa heypt handa þeim verk-
færin.“
Margt gott leiðir af því að
börn læra að vinna í höndunum.
Eitt af því er hirðusemi. Kref j-
ist þess að börnin láti hvern
hlut á sinn stað. Látið þau
hreinsa allt sag og alla spæni
áður en þau hætta á kvöldin og
ganga frá öllu. Það kennir börn-
unum reglusemi á öðram svið-
um.
Börnin læra fljótt að meta
tækin, sem hjálpa þeim til að
skapa. Þau læra að fara rétt
með þau — að slá ekki með
hamri á skrúfjárnið, að saga
ekki í nagla, að skilja ekki máln-
ingarburstann eftir með máln-
ingu í. Þau tileinka sér hið alda-
gamla stolt handverksmannsins
yfir tækjum sínum.
Föndur barna með smíða-
verkfæri hefur uppeldisgildi að
fleiru leyti en því að þjálfa
hendur þeirra. Fyrir nokkram
árum bjó vandræðadrengur í
nágrenni við okkur. Kennaram-
ir réðu ekkert við hann og jafn-
aldrar hans vora hræddir við
hann. Hann bjó hjá föður sínum,
sem var harður og miskunnar-
laus við hann. Einu sinni kom
hann inn í smíðakompuna til
okkar. Ég lánaði honum verk-
færi og var vingjarnlegur við
hann, og sýndi hann brátt rík-
an áhuga á smíðum. Skátafor-