Úrval - 01.12.1947, Side 105

OSCAR WILDE
íoa
hátindi frægðar sinnar, var
hann ákaflega eftirsóttur í sam-
kvæmi heldri borgara, en samt
skirrðist hann ekki við að
skrifa setningu sem þessa í
skáldsögu eða leikrit: „Aðals-
mannatalið er bók, sem ungir
menn ættu að kynna sér vand-
lega; í henni er að finna mesta
skáldskap, sem eftir Englend-
inga liggur.“ Alfred Douglas,
lávarður, fullyrti, að Wilde
hafi verið blátt áfram og hafi
sagt það, sem honum bjó í
brjósti, án þess að taka minnsta
tillit til persóna eða kringum-
stæðna.
Einkavinur Oscars Wilde, og
sá, sem að öllum líkindum hef-
ur skilið hann bezt og haft
mesta samúð með honum, var
Robert Ross. Þeir hittust á síð-
ari hluta níunda tugs aldarinn-
ar. Hann var geðþekkur mað-
ur og vingjarnlegur, en dálítið
fljótráður. Hann hafði mikinn
áhuga á málaralist og þótti bera
gott skyn á þá listgrein. Þeir
Oscar urðu brátt miklir vinir.
1 einu hlutverki var ómögu-
legt að hugsa sér Oscar Wilde;
í hlutverki heimilisföðurins.
Hann var ekki skapaður fyrir
heimilið, sízt heimili Viktoríu-
tímabilsins. Þeir sem heimsóttu
Wildehjónin, höfðu á tilfinn-
ingunni, að það væri að vísu
gott á milli þeirra, en þó var
einhver depurð yfir Constance.
Það var eins og hún væri hrygg
vegna eiginmanns síns, líkt og
móðir syrgir afvegaleiddan son.
Honum var vel ljóst, að hann
hafði valdið henni vonbrigðum
í hjónabandinu og honum var
engin launung á því.
Fyndni Wildes var alveg ó-
þvinguð og spratt af vörum
hans algerlega fyrirhafnarlaust.
Hvað sem umræðuefnið var,
var hann reiðubúinn að krydda
samtalið með fyndni sinni.
Eftirlætisaðferð hans var að
skopast að hefðbundnum skoð-
unum með því að skipta um orð
1 máltækjum eða setningum og
breyta þannig meiningu þeirra.
Hér eru nokkur dæmi um þetta:
„Vinnan er bölvun hinna
drekkandi stétta."
„Það var eitt af þessum sér-
kennilegu, brezku andlitum, sem
maður gleymir strax, þegar
maður hefur séð það.“
„Ég get staðizt allt nema
freistingar.“
„Þegar maður gerir einhverja
heimsku af sér, á það alltaf rót
sína að rekja til göfugs áforms."