Úrval - 01.12.1947, Qupperneq 107

OSCAR WIL.DE
105
hafði látið sér nægja að klæða
líkama sinn sérkennilegum flík-
um, var áratug síðar farinn að
klæða hugsanir sínar í ein-
kennilegt og undursamlegt mál.
Hann var enn að leika hlutverk,
en snilligáfa hans gekk svo ger-
samlega upp í því, að honum
hafði tekizt að skapa persónu,
sem aldrei áður hafði átt sinn
líka í opinberu lífi. Hann var
eins og skapaður í þetta hiut-
verk; í því kom lífsviðhorf hans
skýrt fram og þar birtist lífs-
gleði, góðvild og hispursleysi
hans. Segja má, að þetta hafi
verið hlutverk, leikið af barni
með hugmyndaflug skálds, gáf-
ur fyndins manns og leikni leik-
ara.
En auk sköpunargáfunnar
voru honum gefnir aðrir hæfi-
leikar, sem gerðu hann að
áhrifamiklum ræðumanni: stál-
minni og fögur rödd. Það sem
menn kalla snilligáfu, byggist
að sjötíu hundraðshlutum á
góðu minni. Wilde hafði þann
einkennilega hæfileika, að geta
lesið tvær blaðsíður í skáldsögu
í einu; hann sá þær eins og
mynd og hún endurspeglaðist
svo skjótt og nákvæmlega í
huga hans, að hann gat eftir á
sagt frá efninu í smáatriðum,
enda þótt hann læsi svo hratt,
að hann hef ði varla við að fletta.
Margir hafa vottað um þessa
frábæru gáfu, en vitnisburður
W. B. Maxwells nægir: „Við
opnuðum bók á fyrstu síðu,
lögðum hana á borðið og þyrpt-
umst kringum Wilde. Ég heid,
að það hafi verið þriðja bindið
af þriggja binda skáldsögu.
Hann fletti blöðunum, fyrst
hratt, en svo hraðar og hraðar,
og síðan hægar aftur, undir bók-
arlok. Við tókum ekki tímann, en
hann var áreiðanlega ekki leng-
ur en þrjár mínútur að blaða. í
bókinni. Hann lokaði bókinni,
rétti okkur hana til athugunar
og beið þess brosandi, að við
spyrðum hann út úr. Hann
stóðst prófið, án þess að svara
ranglega í eitt einasta skipti.
Hann hafði ekki aðeins alla sög-
una í höfðinu, heldur gat hann
komið með orðréttar klausur úr
henni.
Sumir segja, að Oscar Wilde
hafi haft sömu „gullröddina“
og leikkonan Sarah Bernhardt,
og það getur verið að hann hafi
stælt hana. Að minnsta kosti
var rödd hans ákaflega hreim-
fögur, svo að hún lét í eyrum
eins og músik, sem var ávallt
í fullu samræmi við orðin, sem