Úrval - 01.12.1947, Síða 124

122
TJRVAL
dómarinn neitaði. Ákveðið var
að dómtaka málið á nýjan leik
og sýndi það bezt, að innanríkis-
ráðherrann og lögfræðilegur
ráðunautar hans, voru ákveðnir
í því að fá sakborninginn dæmd-
an, ef möguiegt væri.
Allir munu vera á einu máli
um það nú, að stjórnarvöldin
hafi gert sig seka um mikla
villu, þegar þau ákváðu að
stefna Oscar Wilde. Með tilliti
til frægðar hans, hefði verið
réttast að vísa honum úr landi.
En annað hvort hafa stjórnar-
völdin orðið fyrir áhrifum frá
blöðunum eða þau hafa talið,
að siðferðileg ,,hreinsun“ væri
nauðsynleg og að hún yrði bezt
framkvæmd með slíkri sakfell-
ingu. Hvorttveggja bendir ann-
aðhvort til veikleika eða
heimsku. En með því að taka
málið til dóms á ný, vaknar
grunur um hefndarhug. Eina af-
sökun stjórnarinnar er sú, að
hún hafi verið smeyk. Á meðan
á vitnaleiðslum fyrri réttar-
haldanna stóð, voru mörg nöfn
hripuð á pappírsmiða, lesin af
dómaranum, og fengin kvið-
dómendum í hendur; það var
hvíslast á um þau, en þau voru
aldrei lesin upphátt. Þetta
vakti þann grun að þagað væri
um nöfn háttsettra manna, sem
væru flæktir í málið. Eina leið-
in var auðvitað sú, að birta öll
nöfnin, eða öllu heldur að láta
orðróminn eiga sig, þar til nýtt
hneyksli kæmi með fleiri nöfn
fram í dagsljósið. En þar sem
hvorug leiðin var farin neyð-
umst við til að álykta, að stjórn-
arvöldin hafi stefnt Wilde af
einskærri illgirni í hans garð.
Síðari dómtaka málsins var
talin óréttlát af lögfræðinga-
stéttinni, sem sést bezt á því,
að Edward Carson, sem hafði
enga samúð með Wilde og var
verjandi Queensberrys í fyrri
réttarhöldunum, gerði tilraun til
þess að fá opinbera ákærand-
ann til að falla frá frekari máls-
sókn. Hann kvað Wilde hafa
þjáðst nóg og væri sanngjarnt
að láta hann Iausan. En opin-
beri ákærandinn neitaði. ,,Ef ég
gerði það, myndi því vera hald-
ið fram um allan heim, að fall-
ið hefði verið frá málssókn,
vegna mannanna, sem minnst er
á í bréfum Queensberrys mark-
greifa.“
Síðari réttarhöldin yfir Oscar
Wilde hófust 20. maí. Taylor
og Wilde áttu nú að dæmast,
hvor í sínu lagi, og fór Clarke
fram á, að máli Wildes yrði dóm-