Fróðskaparrit - 01.01.1956, Side 130

138
Føroyski leypurin
og hjá ymsum monnum. Men yvirhøvur er hann tann sami,
og tað sama at ansa eftir.
Viðvíkjandi torvi. Tað ræður um at leggja torvið so
hampuliga niður í leypin, at tað ikki skroyvir ov mikið
upp, av tí at glopur eru í niðri í leypinum. Og ansast má
eftir ikki at ripa torvurnar harðliga niður í leypin, at botn*
urin skal ikki brotna; á rossaleypi var skjótt til, at knapps*
bandið slitnaði. Harnæst, um ikki var so nógv til av stórum
torvi, tá ikki at koyra tær størstu torvurnar niður í leypin,
men goyma tær til rokan. So var at ansa eftir ikki at stúva
rokan ov fast, tí tá kundi leypurin spreingjast um kjaftin,
kjaftrimarnar losna í stuðlunum ella oyruni brotna. — Tá
ið farið verður undir leyp — helst tá ið leypurin stendur
á sløttum — og eingin er at lyfta uppá, ræður um at ansa
eftir at lyfta hann beint upp og ikki draga stuðlarnar eftir
jørðini, tí annars kunnu teir støkka av ella klovna. Somu*
leiðis — tá ið maður setir leypin frá sær — ræður um at
seta hann varliga niður, at stuðlarnir skulu ikki klovna.
Setir tú rokaðan leyp frá tær, t. d. til at hvíla, er at ansa
eftir, at ikki dettur oman av rokanum.
So er at tøma leypin. Tú kanst stoyta úr honum. Tá
ræður um, at tú ikki letur hann detta niður, tí tá kann
hann lættliga brotna, spreingjast; eisini kann hann skjótast
úr horni, um ikki allir stuðlar koma niður at í senn. Nei
tá má haldast eftir. Tú tekur fetilin av høvdinum og leggur
hann snaraðan á høgru øksl og heldur um hann við høgru
hond (vinstru, um tú ert lámur). Hina hondina hevur tú
afturum og tekur um fremra stuðul tí megin og heldur
eftir. Letur tú tá fyrst rokan fara, og síðan nakað afturat
renna burturúr, so kanst tú sleppa honum. Tryggari fyri
ikki at bróta leypin, og man vera vanligast við torvi, er at seta
leypin av sær, síðan taka rokan omanav og so stoyta. Tá
ið torv varð borið inn í roykstovuna, ella í køkin, var
vanligt, at leypurin varð alls ikki stoyttur, men bert settur
frammi við eldin og tikið úr honum, so hvørt sum brúkt
varð.