Norðurljósið - 01.01.1970, Blaðsíða 8

8
NORÐURLJÓSIÖ
Nú er að geta þess, að upp úr páskum, sem voru um viku
aí apríl, hafði ég fengið vont kvef. Magnaðist það mjög, svo
að ég varð það hás, að ég gat ekki sungið eða haldið ræður.
Hélzt það svo út allan apríl, allan maí og fram í júní. Sagði konan
mín eitt sinn við mig, er við ræddum fyrirhugaða Færeyjaför:
,,Þú ætlar þó ekki til Færeyja með allt þetta kvef?“ Ég sagði
henni, að ég yrði að hafa það eins og negrinn, sem sagði: „Ef
Drottinn segði við mig: Sam, stökktu í gegnum þennan vegg,
þá mundi ég stökkva. En hann yrði að sjá um, að ég kæmist
í gegn.“ Með öðrum orðum: Ég ætlaði ekki að láta kvefið halda
mér aftur, en fara í trú til Drottins, að hann léti mér batna. Bjóst
ég við, að það yrði áður en við fórum. Sú varð ekki raunin á.
A skipinu frá Leirvík til Klakksvíkur varð mér kalt og versnaði þá.
Nú gerðist það, að alltaf er ég átti að tala á samkomum, var kvef-
ið og hæsin mér ekki til trafala. Var ég betri, á meðan ég var að
tala, en tók þó heldur að batna, áður en við fórum heim. Minnir
mig, að ég talaði alls 13 sinnum á þessum 14 dögum, sem við vor-
um í Færeyjum. Þannig kaus Drottinn að láta mig komast í gegn-
um vegginn.
Sunnudaginn, sem við vorum í Klakksvík, var ekið með okkur
til að sýna okkur jarðgöng, er gerð hafa verið í gegnum hátt fjall,
til að greiða fyrir samgöngum l>yggðanna þar við Klakksvík. Ég
bjóst ekki við því, sem kom á daginn. Fyrst var ekið með okkur
utan í brattri hlíð og loks beint inn í fjallið. Fannst mér ég eygja
einhverja skímu framundan, er smáskýrðist, unz bjart varð, er við
ókum út úr klettunum. En það var ekki lengi. Onnur göng tóku við,
svo miklu lengri en hin, að við höfðum ekið nokkuð lengi, er loks
tók að sjást glæta. Göngin munu alls vera um 4 km. Ókum við svo
dálítið lengra og námum staðar skammt frá húsi einu. Þar í tún-
jaðri var kýr í tjóðri. Við námum þarna staðar nokkra stund. Þótt-
ist ég þá heyra söng, karlmanna raddir. Beindi ég þangað sjónauka
mínum. Sá ég þá, hvar þrír karlmenn stóðu undir húsvegg handan
mjós fjarðar. Voru þeir að halda útisamkomu. En ekki sá ég nema
tvær manneskj ur standa skammt frá þeim til að hlusta á þá. Ég býst
við, að söngur, sem heyrðist svo langa leið, hafi heyrzt vel inn í
næstu húsin.
Sem Íslendingum er mörgum kunnugt, eru margir Færeyingar
trúmenn miklir. Ber þar mest á „Bræðrunum“ svo nefndu af utan