Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1892, Blaðsíða 64

64
fulltrúar—einn er fésjóðr minn, annarr ex mín, þriði
stokkabúr«. Þá kaus annarr at öðrum. Þá mælti
Glúmr: »hvern kýs þú, Ingólfr?» Hann svarar:
»Þorkel at Hamri». Hann Glúmr sprettr upp ok
hefir sverzhjöltin firir sér, ok gekk at hánum ok
mælti: »makligan fulltrúa kaustu þér«. Aller sá at
Glúmr var reiðr. Hann gekk út ok Ingólfr með
hánum. Þá mælti Glúmr við Ingólf: »far þú nú til
fulltrúa þins, ok seg at þú hafir vegit Hlöðu-Kálf«.
Hann svarar: »hvi muna ek því ljúgaámik?« »Svá
skaltu gera sem ek vil«. Ok nú gengu þeir báðir
saman, ok nú víkr hann Glúmr í hlöðu, ok sá þar
kálf einn, ok höggr í höfuðit ok fær hánum sverðit
blóðugt.1 »Gakk nú suðr ifir ána, ok seg at þú
væntir þar at eins traustz, ok sýn hánum blóðugt
sverðit, at jartegnir sé skýrar«. Hann gerir svá;
finnr Þorkel ok sagði hánum tíðendin, athannmintiz
liöggs þess, er Kálfr laust hann, ok kvaz hafa drep-
it hann2 — »ok leita ek mér hegat til traustz, sem
1) Aths. höf.: Það er ljóst, að textinn ekki er rjettur á
þessum stað, því að sambandið heimtar, að Ingólfur drepi
kálfinn en ekki Glúmur. Það lítur út fyrir að athugalaus
skrifari hafi hjer breytt orðum sögunnar eptir eigin geðþótta,
því þetta virðist mega ráða af sögunnar eigin orðum síðar
■(XIV. kap., bls. 59), þar sem Glúmur segir á þinginu: «Þó
at Ingólfr dræpi hlöðukálf, gaf ek hánum enga sök á því«.
Sbr. næstu atlxs.
2) Að öllum líkindum er textinn hjer ekki upprunalegur,
heldur nokkuð aukinn af sama skrifara, sem rjett á undan
(sbr. 1. aths.) hefir breytt orðum sögunnar, svo að sambandið
raskast. Orðin hafa hlotið að falla svo, að skilja mætti
nafnið á tvo vegu, og eptir því ættu orð Ingólfs að hafa
hljóðað hjer um bil á þessa leið: «Ek hefi drepit ‘hlöðu-kálfi;
sé her sverð þat, er ek hefi drepit hann með! Nú vil ek at
þú takir við mér». — Það sem nú er í Glúmu sagt með ber-
um orðum um hefndina og verndina, ætti Þorkell að hafa
getið sjer til sjálfur.