Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 20
18
Hlín
treyjur. — Jeg var svo heppin að geta hitt Ingibjörgu á
Flögu í Vatnsdal, fóstursystur móður minnar, og rifjað
upp algengar íslenskar prjónareglur, sem móðir mín
kendi mjer, en sem jeg var búin að gleyma, þar sem jeg
í svo mörg ár hafði ekki snert á þessu.
Það mátti heita að jeg stælist fram að Flögu um leið
og jeg reiddi dót mitt til skips á Blönduósi. Jeg rifjaði
líka upp fingravetlingaprjón og lærði mörg útprjón hjá
Ingibjörgu, en hef líklega ekki brúk fyrir það hjer,
grænlenskar konur nota lítið svona lagað, en það getur
komið sjer vel fyrir þær að læra það, ef þær vildu fram-
leiða til sölu. — Fólkið notar heldur ekki ullarsokka, en
alt úr skinni ennþá, en þetta kemur með fjárræktinni.
Jeg hef, meðan jeg beið eftir skipinu í Höfn, og eins
á leiðinni hingað, æft mig í ýmsu prjóni á húfum og
peysum, sem nú eru svo mjög í tísku.
Það var formaður grænlensku verslunarinnar, sem tók
á móti mjer í Kaupmannahöfn, og til grænlensku skrif-
stofunnar átti jeg að snúa mjer með alt. — Mjer var alls
staðar mjög vel tekið. — Það er indælasta fólk, sem vinn-
ur að grænlandsmálum í Höfn.
Jeg varð fegin þeim mánaðartíma, sem jeg varð að
bíða eftir „Hans Egede“ í Höfn, því jeg gekk að rakstri
þangað til jeg fór frá Lækjamóti, og var al-ótilbúin. Jeg
saumaði mjer ýmislegt sjálf og sparaði mjer þannig
mörg hundruð krónur. — Jeg varð að útbúa mig betur
en jeg bjóst við, því danska embættismanna-fólkið, sem
hjer er uppi, er fullkomlega eins vel búið og þeir, sem
heima eru í Kaupmannahöfn. — Jeg saumaði mjer bláan
silkikyrtil við skautbúninginn, ljómandi fallegan, og hef
allan íslenska búninginn. — Slörið faldaði jeg á leiðinni.
— Jeg var ekkert sjóveik og ferðin hefur gengið ákjósan-
lega vel. — Jeg vorkenndi vesalings fólkinu, sem hefur
orðið að liggja allan tímann, þennan nálega hálfan mán-
uð, sem við vorum á leiðinni.
Það sem fyrst, sjest af Grænlandi, þegar komið er í