Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 189

Hlin
187
Jeg slægði og saltaði fram frá, svo var meira saltað þegar
heim kom. Seinna var svo farið að frysta. — Þyngsti sil-
ungur, sem jeg veiddi, var 8 merkur.
Sex sinnum lá jeg í lungnabólgu, og það fór svo að
lokum, að jeg þoldi ekki að vera í heyjum. — Þá fór jeg
að selja bækur fyrir Þuríði Sæmundsen, bóksala, á
Blönduósi. — Fór um sýsluna út og suður í 10 vetur, og
altaf eina ferð vestur í sýslu. Fyrstu árin fór jeg gang-
andi og bar alt á bakinu. (Sveinn var mikill burðamað-
ur). Síðar var jeg með töskuhest. Hvergi fjekk jeg að
borga greiða, ekki fyrir hestinn heldur. — Jeg seldi fyrstu
þrjú árin fyrir 10 þúsund krónur á ári og fjekk 10% í
sölulaun. Það sem helst seldist voru sögubækur, síður
kvæðabækur. Æfisögur seldust vel.“
Sveinn átti mikið og gott bókasafn og gaf það Hjeraðs-
hæli Húnvetninga, sem stofnað var 1955. Það voru 150
bindi. í safninu voru allar íslendingasögurnar, Noregs-
konungasögur, Biskupasögur og margs konar bækur um
þjóðlegan fróðleik. Auk þess fjöldi af skáldsögum. Bæk-
ur Sveins glöddu margan manninn, bæði á Sjúkradeild
og Ellideild. Það líkaði Sveini, þeim glaða manni.
Eftir að Sveinn kom hingað á Hjeraðshælið saumaði
hann mikið af hærum fyrir bændur, sem þeir notuðu til
þess að breiða yfir heysæti á sumrum. — Bændurnir komu
með hreina strigapoka, sem fóðurvörur og fleira hafði
verið í. Sveinn rakti síðan upp saumana og notaði garn-
ið úr þeim til þess að sáuma hærurnar saman með. — Ekki
var hann hraðvirkur við þetta starf, kærði sig heldur ekki
um það. — „Jeg vil hafa eitthvað til að grípa í á hverjum
degi, og mjer leiðist ef jeg verð uppiskroppa með efni.
Þess vegna treini jeg mjer stundum pokana.“
Sveinn var ákaflega umtalsgóður og talaði aldrei illa
um nokkurn mann. — Hann var síglaður, og þegar hann
átti gleðifund með Bakkusi, sem ekki var fátítt, hló hann
manna mest. — Eins og títt er um aldraða menn reikaði
hugur hans oft aftur í tímann. — Og þegar hann rifjaði
L