Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 91
Heimilisiðnaður.
ERINDI
flutt fyrir handavinnukennara í Reykjavík af Vigdísi
Kristjánsdóttur, listvefara, í janúarmánuði 1967.
Við Islendingar eigum því láni að fagna, að okkar góði,
gamli sauðfjárstofn, sem trúlega er upprunninn í Noregi,
og hefur flutst hingað með landnámsmönnunum, hefur
fengið að þróast hjer hreinræktaður, aðeins sínum breyt-
ingum tekið, til samlöðunar íslensku veðurfari og beiti-
löndum.
Tilraunir með blöndun liafa mistekist og stundum
kostað ærið fje, en eftir sem áður stendur sauðkindin
okkar, jafn svipfríð, ættgöfug og ullarprúð, sem áður, og
vona jeg að góðar vættir verndi hana þannig um framtíð
alla, okkur til blessunar, frama og augnayndis, því hvað
sjer maður yndislegra en lífsglöðu lömbin í vorhögunum!
Norðmenn eiga einnig því láni að fagna, að nokkur
hluti af þeirra mikla sauðfjárstofni er enn þann dag í dag
af þessum sama uppruna, sem þeir kalla ,,Spelsau“, það
er sauðfjeð síðhærða með litla haladindilinn.
Þeir vernda um þennan fjenað sinn, eins og dýrgripi.
Ull þessa fjárstofns veitir svo margbreytileg tækifæri,
með sínum stóra mismun á þelinu og gljáfögru toginu,
sem hvergi á sinn líka, sem efniviður í dýrasta listvelnað.
íslenska sauðkindin er fjölbreyttari í sínum ullarlitum
en sú norska, hvernig sem nú á því stendur, því auk livíta,
svarta og gráa litarins er hún rík af mórauðum og brún-