Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 94
92
Hlín
læra það og kenna síðan. — Þetta er dýrmætur menning-
ararfur, sem ekki má glatast.
Er ekki andrúmsloft baðstofumenningar okkar með
sögulestri, ullarvinnu og sjerstæðri ljósastemningu eitt
það dýrasta, sem við eigum, ásamt sögum og ævintýrum
örnrnu, sem lyft hefir undir hugmyndaflugið og skáld-
hneigðina, sem yljað hefir í gegn urn alt og alt um alla
tíma.
Þessir tímar eru liðnir, en vonandi gleymast þeir ekki,
og nú eigum við að byggja á þessum arfi, byggja okkar
nýju tíma.
A menningararfi þessum, og úr okkar óviðjafnanlegu
ull eigum við að skapa verk við nútíma hæfi: Hand-
spinna og jurtalita í vandaðasta listvefnaðinn, teppi, sem
sýna sögu okkar og líf um aldirnar.
Sagan er svipmikil og stórbrotin og skiftast á skin og
djúpir skuggar, sem gjöra hana enn svipmeiri. — Og land-
ið okkar er sá fegursti bakgrunnur í allri tign sinni og
litskrúði. — Lyngmóarnir, mosinn og holtablómin eru
meira en fegurst augnayndi, þau gefa líka það besta lit-
unarefni á bandið okkar, sje rjett að því — og úr því —
unnið.
Við þurfurn að kynna okkur hvar besta ullarvalið er
að fá, og hvar hvítasta togið er að finna, en þetta geta ull-
arfræðingar okkar sagt um.
Svo þurfum við að fá þaðan úrvals ullarreyfi, handþvo
ullina, þurka hana, kernba og spinna á þann hátt, sem
best hæfir hverju sinni, og skapa svo verk úr þessu dásam-
lega efni, sem eftirtekt vekja og viðurkenningu hljóta hjá
þeim þjóðum, sem nú standa okkur frarnar.
Þar á okkar þróttmikla æska að rjetta okkur sína örv-
andi hönd, því þetta getum við. Listræn smekkvísi og
vandvirkni er þjóðinni í blóð borin.
A þjóðminjasafni Dana í Kaupmannahöfn eru nokkur
fögur verk frá íslandi, sennilega flutt þangað á 18. og 19.
öld. Má þar nefna Postulateppið og Maríutjaldið, sem