Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 75
Hlin
73
þjóðarinnar með ráðum og dáð, svo að þau verði sem
styrkastar stoðir undir þjóðfjelagsbyggingunni.
Ræðumaður mintist gömlu kvöldvökunnar, þar sem
heimilisfólkið safnaðist saman, eldri og yngri, húsbænd-
ur og hjú, með vinnu sína, og hlustaði á sögu og frjettir.
— JÞarna ríkti ró og fullkomið samræmi milli allra heim-
ilismanna. — Kvöldvakan, eins og hún var, er liðin undir
lok og ekki er liægt að endurvekja hana nema í breyttri
mynd. — En þjóðirnar mistu mikið, þegar kvöldvökurn-
ar hurfu og ekkert kom í staðinn.
Það er lífsnauðsyn að beina hugum fólksins meira að
heimilunum, reyna að fá fólkið til að vilja vera heima. —
Húsbændurnir, fyrst og fremst, verða að leggja sig fram
um að sameina fjölskylduna, — vera fjelagar barnanna
og vinir þeirra, brúa bilið milli kynslóðanna. — Börn og
unglingar hafa gaman af að hlusta á hvernig var, þegar
afi og amma, pabbi og mamma, voru börn.
Þá drap ræðumaður á þýðingu lýðháskólanna. — Lýð-
háskólinn er heimili, ekki stofnun. — Þar veltur mest á
kennurunum. — ítroðsla er ekki aðalatriðið í lýðháskól-
unum, heldur að veita nemendunum heilbrigð lífsvið-
horf, sem lyfta hugum þeirra frá því lága og hversdags-
lega, tendra glóð til drengilegra átaka. — Lýðháskólinn
tengir saman gamalt og nýtt, eins og gömlu kvöldvök-
urnar, kynnir lestri hvers tímabils, og leitast við að kenna
æskunni að velja og hafna. — Hann leggur fyrir spurn-
ingar og krefst svars. — Hvað er að vera manneskja? — Til
hvers lifum við?
Kerfisbundin kensla ræður mestu í ríkisskólunum, en
það er ekki það sem við þörfnumst mest, heldur undir-
búning undir skóla lífsins — og að við sjeum vakin til
meðvitundar um það, að við sjeum menn. — Að innan
skamms sje ábyrgðin okkar að velja og hafna. — Þannig
gangi það koll af kolli. — Kynslóðir koma, kynslóðir fara!
Margt fleira mætti tína til úr þessu ágæta erindi, en
þetta er þegar orðið æði langt.