Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 159
Hlín
157
sem hafa sjerstakt ráðuneyti: Fjölskyldu- og neytenda-
samtök, settu 13. 1. 1967 á laggirnar 7 manna landsnefnd
fyrir þjóðbúningana, og ekki valið af verri endanum, og
á nefndin að gefa ráð og rannsaka alt viðvíkjandi þjóð-
búningunum: Efni, snið, hvernig og hvar nota skuli
o. s. frv.
Það eru nokkur grundvallaratriði, sem mjer finst að
þurfi að athuga, þegar farið er að hugsa um að breyta
búningunum. — Vil jeg leyfa mjer að minnast á nokkur
af þessum atriðum. — Það er þá fyrst, að búningamir
þurfa að vera svartir. — Sá litur áleit Sigurður málari, sá
mikli snillingur, að hæfði litarafti íslenskra kvenna best.
— Annað er að pilsin þurfa að vera skósíð, eða því sem
næst. — Ekkert hnjákollapils! — Þannig eru allir þjóð-
búningar, nokkuð síðir. — Svuntan má ekki vera með
bekk, eða útsaum. — Helst röndótt eða rúðótt. — Skott-
húfan á helst af öllu að vera svört, prjónuð. — Svo sagði
fagurfræðingurinn Jónas Hallgrímsson, að það væri
fallegasta höfuðfat, sem hann liefði sjeð. — Um það eru
ekki skiftar skoðanir, ef að er gáð, að skotthúfan má ekki
vera aftan á hnakkanum, en fylgja lijerumbil hárrót-
inni — Sama er að segja, og þá ekki síður: Að faldurinn á
skautbúningnum á að fylgja hárrótinni, ekki vera aftan
á hnakka. — Æskufólkið okkar er fallegt, hraustlegt,
mannvænlegt, og ennþá fallegra verður það í þjóðbún-
ingnum, ef liann tekst vel. — En hvað skal segja um ennis-
toppinn, sem nú ryður sjer víða til rúms eftir erlendri
tísku. — Okkur langar til að sjá ennið, svipinn, yfirbragð-
ið. — 'Ekki get jeg hugsað mjer konu í skautbúningi með
ennistopp, eða í fallegum peysufötum. — Jeg ætla að
drepa á tvö atriði aðeins, sem má liafa bak við eyrað:
Hafa ekki stokkabelti við peysuföt. — Hafa lieldur sjal
við þjóðbúninginn, en ekki peysufatakápu. — Möttull er
ágætur, þegar mikið er við haft.
Jeg þakka ykkur, góða Æskulýðssamband, að þið hafið
tekið þetta mál upp á ykkar ungu, sterku arma. — Óska