Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 137
Hlhi
135
náðarmeðal: Altarissakramentið, hátíðlegustu athöfn
kirkjunnar. — Hún er nú lítið um hönd höfð í kirkjum
vorum.
Furðulegt, að prestar skuli ekki auglýsa vissa tíma til
altarisgöngu, þó ekki kæmi nenra einn altarisgestur, fyrst
í stað. — Það mundi brátt aukast.
Það er ekki hægt að neita því, að safnaðarlífið er dauft,
alment, þó nrargir vinni vel: Kvenfjelög, söngfólk og
ungmennasamtök. — Kristin fræði eru ekki kend í
skólum vorum nema á skyldustiginu. — Ungmenni njóta
ekki annarrar fræðslu, í því efni, en undirbúnings til
fermingar.
Hvernig væri að fai'a að dæmi Fríkirkjunnar, t. d. vest-
an hafs, þar sem kjörnir djáknar starfa með prestum sín-
unr. — Valdir menn, karlar og konur, sem vígð eru til
starfsins. — Heita, með hátíðlegri vígslu safnaðarins, að
starfa með trúmensku með presti sínum í Guðs nafni.
Hugsa sjer, ef hver söfnuður í Reykjavík hefði 20—30
djákna, sem störfuðu með presti sínum, fylgdust með 20
safnaðarmeðlimum og heimsæktu þá við og við. — Þeir
eru til í höfuðborginni, sem fúslega vildu starfa þannig
með ljúfu geði, ef eftir væri leitað.
Jeg kyntist djáknastarfinu vel, árið sem jeg var vestan
hafs, því mágur minn, Henry Thodore Halvorson, stjórn-
arráðsmaður, var einn af 50 djáknum í stórum söfnuði,
í hinni Lútersku kirkju í Ameríku, í Reginu, höfuðstað
Saskatchewan-fylkis í Kanada.
Hver djákni fylgdist með 20 safnaðarmeðlimum á vissu
svæði í borginni. — í hverri kirkjudeild eru fjórar altaris-
göngur á ári. — Allir fermdir meðlimir safnaðarins eru
húsvitjaðir af djákna sínum nokkrum dögum áður en
altarisgangan fer fram, og spyrst um leið fyrir um líðan
fjölskyldunnar. — Ef atvinnuleysi, veikindi, eða aðrir
erfiðleikar steðja að, reynir prestur og djákni sameigin-
lega að bæta úr því með ráðum og dáð.
Það er hátíðlegt að sjá þá 50 djákna uppi við altarið,