Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 93

Hlin
91
Ullarþelið er ómetanlegt í flíkur og fatnað, sökum
mýktar sinnar og hlýju, og hafa íslenskar konur komist
langt í því að vinna liina fegurstu dúka, ábreiður og
herðasjöl. — Þær hafa verið meistarar í að raða saman
sauðarlitunum á listrænan hátt, sem sjá má í hinum dún-
ljettu, útprjónuðu og hekluðu sjölum og hyrnum, sem
þekt eru og eftirsótt langt út yfir landsteinana, og þá ekki
síst togsjölin. — Þarna eigum við íslendingar dýrmæta
hefð að byggja á.
Þegar maður skoðar verk þau, sem unnin hafa verið
hjer á landi um aldirnar, sjer maður, að svo sannarlega
hafa íslendingar kunnað að fara með sína ull og skapa
úr henni sumt af þeim fegursta listiðnaði, sem unnin hef-
ir verið á Norðurlöndununr. — Þeir lrafa kunnað að flokka
ullina, þvo hana, taka ofan af, hæra, kemba, spinna og
lita, og það á margvíslegan hátt. — Það nærtækasta er að
skoða þjóðminjasafn okkar, þar sem sjá má gamla íslenska
refilsauminn, krossvefnaðinn, glitið og brekánin, og síð-
ast en ekki síst nála-flossessurnar og hempuborðana.
Gamla íslenska nálaflosið á sjerstöðu. — Norðmenn
eiga ekki þá vefnaðargerð, en hafa gert hálfflos eða rósa-
flos. — Ætíð er þetta unnið úr togþræði.
Hjer á landi var togþráðurinn unninn á alveg sjerstæð-
an hátt: „dregið tog“. — Það var dregið í sjerstökum ísl.
togkömbum, lyppað úr þeim og spunnið úr lyppunum
og stendur þessi þráður engu því að baki, sem best hefir
verið unnið annarstaðar, en jeg hygg, að íslenska aðferð-
in sje fljótunnari. — Flossessurnar gömlu voru svo vand-
aðar og sterkar, að þegar búið var að nota þær sem söðul-
sessur í 100 ár eða meira, og þær orðnar nokkuð slípaðar
af sliti, þá voru þær orðnar eins og gljásilkiflos, senr allir
geta kynt sjer og sjeð með því að skoða þær á safninu.
Ennþá finnast þessir gömlu kambar hjer á landi, og ör-
láar konur eru enn uppi, sem með þá kunna að fara.
Og gott væri nú, ef okkar dugmiklu, ungu kenslukon-
ur vildu taka upp þráðinn, ferðast um, hafa upp á þessu,