Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 135
Hlín
133
hjeðan seinni partinn í ágúst, hjelt þá suður, átti að taka
einhvern þátt suður með sjó, m. m. nálægt Grindavík. —
Síðan fór það út til Stokkhólms, þar átti að taka „inni-
senurnar".
Veður voru ekki altaf hagstæð, oft miklar rigningar,
varð þá t. d. Svínadalsvegur ill- og ófær, svo að þurfti að
fá ýtu til hjálpar. — Þess væri óskandi, að þetta hefði tek-
ist vel, svo mikið, sem búið er að hafa fyrir því, og sannar-
lega er þetta efni þess vert að það sje myndað.
Nóg er af myndum og sögum, sem lítið er á að græða
menningarlega, alt of margar eru þær myndir þannig, að
argasta ómenning er að, og að rjettu lagi ætti alls ekki að
sýna sumar þeirra.“
Stödd í Kvennaskólanum á Blönduósi 3. febrúar 1967.
Björg Bjömsdóttir, Lóni í Kelduhverfi, N.-Þing.
Eftir að myndin barst hingað til lands, hafa dagblöðin
fengið nokkra bíógesti til að skrifa um hana:
Auður Sveinsdóttir Laxness, Gljúfrasteini, skrifar
meðal annars:
„Það segir sig sjálft, að það er vandi að koma frá því
velhýsta landi, Danmörku, í eitthvert stórbrotnasta lands-
lag veraldarinnar, autt og ósnortið, og eiga að byggja þar
upp svið frá grunni. — Það er áreiðanlega ekki á færi ann-
arra en mestu snillinga að leika sjónleik í slíku um-
hverfi.
Mig furðar mest á því, að við skulum vera svona örlát
á landið okkar til afnota af þessu tagi. — Jeg hjelt að
Hljóðaklettar væru friðhelgir, eða þjóðgarður svokallað-
ur, en kannski liefur verið hætt við það.
Annars finst mjer við ættum að geyma okkur fegurstu
staðina í landinu okkar, þangað til við verðum sjálfir
menn til að nota þá í listaverkum, sem þeim eru sam-
boðin". -----------