Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 133
Hlín
131
— Býst Hagbarður kvenbúningi. — Kemst hann óþektur
til kóngsgarðsins, gengur liann til skemmu Signýjar,
þekkir hún hann, en segir þernum sínum að þetta sje
kóngsdóttir úr fjarlægu landi, og sje nóg rúm fyrir þær
báðar í skemmu sinni.
En einni þernunni finst kona sú harla stórskorin. —
Segir hún kóngi frá. — Fær hann grun um hver þarna sje
kominn. — Verða þeir Hildigísl óðir við þessa fregn, safna
liði, umkringja skemmu Signýjar. — Hvíla þau Hag-
barður þar saman. — Er honum eigi undankomu auðið,
dauðinn einn er framundan. — Signý mælir við Hag-
barð: „Ei mun jeg eftir þig lifa. Eegar snaran spennir
þig, skal eldurinn spenna mig“. — Hagbarður slítur af
sjer alla fjötra, svo sterkur er hann. —• En þá segir þernan:
„Takið lokk úr hári Signýjar og bindið hann með. Það
band mun hann aldrei slíta“. — Það er gert. — Var Hag-
barður þá kyrr. — Er hann nú færður til skógar, til heng-
ingar. — Síðasta bón hans er veitt: — Rauða skikkjan
hans er hengd upp í gálgann, svo hann geti sjeð hvernig
sjer fari hengingin. — Þegar Signý sjer skikkjuna, slær
hún eldi í skemmu sína. — Er Hagbarður kemur upp í
gálgann, sjer hann eldinn, verður glaður við, er Signý
hefir staðið við orð sín. — „Þó jeg ætti þúsund líf, vildi
jeg nú ekkert þiggja", segir hann. — Og snaran gerir enda
á lífi hans. — En í sama mund komast svik Hildigísl
upp. — Iðrast kóngur að hafa tekið Hagbarð höndum. —
Sendir rnenn til skógar, að gefa honum grið, aðrir fara
til skemmu Signýjar að slökkva eldinn. — En „er þeir
komu til skógar var öðlings æfi runnin, og er þeir komu
til skemmunar, var Signý á glóðum brunnin", segir í
gömlu kvæði. — Þannig er sagan í fáum dráttum.
En heyrt hefi jeg það, að eigi hafi þótt fært að sýna á
kvikmynd það atriði, er Hagbarður er fjötraður með hári
Signýjar. — Finst okkur, er höfum lesið erindi sr. Magn-
úsar Helgasonar: „Signýjarhárið" (en hann leggur snilld-
arlega út af þessu atriði), að sagan hafi verið vængstýfð í
9*