Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 166
Passíusálmarnir.
Hvað er jeg þess, að jeg dirfist að segja hjer nokkur
orð um þessa miklu bók, sem hefur verið okkur Islend-
ingum ómetanlegur sálarstyrkur um þrjár aldir. — Hver
fær það fullþakkað! — Hallgrímur hefur vermt kenning-
una með hjartablóði sínu, hefur verið sagt. — Eiginlega
er það stórmerkilegt, hve þjóðin hefur tekið miklu ást-
fóstri við þessa blessaða Sálma, þó hún hafi ekki Jdóu gef-
in fyrir friðþægingu nje endurlausn, en sú er undirstaða
Sálmanna, á Joví eru Jjeir bygðir. — En Hallgrímur hafði
lag á að gera Sálmana svo úr garði, að Jaeir fjellu þjóðinni
í geð, hann þekti sitt fólk, skildi það. — Ekkert í daglegu
lífi þjóðarinnar var honum óviðkomandi. — Og svo voru
Sálmarnir sönghæfir og mjög fjölbreyttir bragarhættirn-
ir. — Voru sungnir í hreysi og höll, ekki altaf sungið af
list, en syngja skyldi samt! — Það mátti ekki niður falla. —
Það er íslensku þjóðinni mikill heiður, að hún ljet aldrei
lestur og söng Passíusálmanna niður falla um Jirjár aldir.
— Ætli nokkur Jyjóð eigi svo dýrmætar minningar! —
Fólkið kunni sálmana utanbókar, söng J>á eða raulaði
með. — Oll börn lásu vers Hallgríms, hvert einasta barn
á íslandi kunni bænvers, kvöldvers, úr Sálmum Hall-
gríms. — Og líklega er engin íslendingur svo aumur, að
hann kunni ekki vers úr Hallgrímssálmum! — íslending-
ar liafa ekki verið taldir trúhneigðir menn, en Passíu-
sálmana elska þeir og virða.
Þegar hinn örlagaþrungni sólarhringur, sem Sálmarnir
hljóða um, er á enda runninn, og síðasta versið hljómar,
þá er það jafnan Jirítekið, Jirísungið: Það er kveðja þjóð-
arinnar, þakklæti, virðing, vegsemd!
Aðdáandi.