Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 170
168
Hlín
eiginlega veðurfastur í viku, eða rjettara sagt þangað til
síra Sveinn þurfti að vera kominn til Hólmavíkur á til-
settum degi á fund, og jeg átti að fara með. — Frænka
matreiddi sjálf alla daga, og ekki man jeg eftir öðrum
eins kræsingum (minnist ekki neins á 33 ára ferðalagi um
landið nema þarna) og var þó aðstaðan ekki góð: Elda-
vjelin rauk oft, svo ekki var við ráðið. — En hvað um það,
okkur leið ágætlega. — Síra Sveinn sat á sinni skrifstofu
og við símann, kom og spjallaði við okkur, tók á móti
bændum, sem að garði bar, t. d. Guðmundi stórbónda í
Ófeigsfirði.
Einn rigningardaginn snaraði frændkona mín stórum
ullarpoka inn á gólfið og bað dæturnar að fara að taka
ofanaf ullinni. (Þá var siður að senda þel í verksmiðjur).
— Þessari ákvörðun var náttúrlega ekki tekið með nein-
um fögnuði, heldur nöturlegt að fara í ullárvinnu á
miðjum túnaslætti! — En svo varð nú að vera. — En öll
jel birta urn síðir. — Þá var boðað til kvenfjelagsfundar
og stofnað mannmargt fjelag, sem lifir góðu lífi til þessa
dags. — Svo var farið að ferðast og skemta sjer. — Fyrst að
skoða Eyjuna, góðu varpeyjuna, svo í heimsókn til hús-
freyjunnar, norðlensku, í Stóru-Avík, svo í Gjögur,
gömlu útróðrarstöðina frægu, þá að Finnbogastöðum,
landnámssetrinu mikla, þar sem starfræktur hefur verið,
um lengri tíma, einn elsti unglingaskóli landsins. — Á
þeirri leið gat að líta hákarlshjallinn, reistan úr elfdum
rekaviðardrumbum, jrakinn með torfi. — Jeg fjekk seinna
mynd af honum, sem jeg setti í Hlín. — Allsstaðar var nóg
af rekaviðnum.
Loks rann upp sá mikli burtfarardagur, er leggja skyldi
upp á Trjekyllisheiði með síra Sveini. — Það er hrika-
legur fjallvegur, sem liggur til Steingrímsfjarðar, ekki
var þar neinn vegur að sjá, einlægar klappir og hellur. —
Hvernig prestur rataði og hestarnir festu fætur á hellun-
um, var mjer ráðgáta! Jakob Thorarensen lýsir heiðinni
þannig: