Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 187
Hlín
185
holt og gott, þægilegt fyrir húsmóðurina að grípa til þess
alt árið. — Mjer fanst aldrei neitt til matarkyns, þegar
slátrið var búið.“
Um handavinnu og vinnubrögð varð Jóni að orði:
„Jeg lærði að prjóna ungur. Prjónaði líka eftir að jeg
fór að búa. Prjónles: Sjóvetlingar og háleistar var sent til
Akureyrar, sem var aðalverslunarstaður okkar í Lýtings-
staðahreppi þessi árin. — Engin verslun á Sauðárkróki
og lítil í Hofsós. — Við brugðum okkur líka stundum
norðuryfir til Akureyrar frá Eyvindarstöðum." — Jón
mintist veru sinnar hjá ömmu sinni: „Á jaessum árum
fóru margir til Ameríku. — Fjölskyldumann með mörg
börn kostaði sveitin: Bara maður stæði með tveim fót-
um í Ameríku, þá var alt fengið, þar þurfti ekkert á sig
að leggja!“
„Jeg vildi ekki vera iðjulaus," segir Jón, „svo jeg lærði
að vefa. Fór til Guðmundar í Hvammi í Svartárdal, þess
mikla vefara, og bað 'hann að kenna mjer, óf svo alla
mína búskapartíð, fyrst í lánsvefstól, en eignaðist brátt
vefstólinn, þá voru komin stálaugun. — Svo voru það
reiptöglin, þurftu að vera til tvenn á hvern hest, var
sagt, maður mældi tvo faðma, lagði þannig upp, brá svo
og herti vel að. — Hnappeldur þurftu að vera margar
til á hverju heimili, jeg hafði þær æfinlega nokkuð lang-
ar, svo blessaðir hestarnir gætu hreyft sig.“
Jón frá Eyvindarstöðum skrifaði sjerstaklega fallega
og skýra rithönd. Mjer þótti vænt um þegar mjer datt í
hug að biðja hann að skrifa upp bækur, kvæði og sögur.
Hann gladdist eins og barn yfir að fá að leysa þetta verk
af hendi, það var engu líkara en jeg gæfi honum stór-
gjöf. — Hann skrifaði hverja bókina á fætur annari, fanst
hann þá ekki vera iðjulaus. — Hann var altaf glaður,
heilsugóður og ánægður.
Nú á jeg þessar bækur til minningar um góðan vin.