Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 34

32
Hlin
á okkur og bjóða okkur heim til sín. — 1923 var komið
þarna dálítið sveitaþorp með alt að 100 íbúum. — A£
útliti og viðmóti fólksins var ekki annað að sjá en þetta
væru Skandinavar, en svipaði mest til Norðmanna, það
var aðeins málið og búningur kvennanna, sem var græn-
lenskt. — Þarna er bara eitt tún og standa húsin í hvirf-
ingu á því. — Húsin eru mörg bygð úr rústunum, og
sjest því lítið af hinum fornu menjum. — Þarna eru, auk
íbúðarhúsanna, 6 fjós, 4 fjárhús og 9 heyhlöður. — Hús-
in eru lág og bygð ein tóft, sem er hólfuð sundur í tvent.
Þakið flatt, vegna hinna tíðu austanstorma, þiljuð í hólf
og gólf: Eldhús og íverustofa.
Kennari staðarins, sem kunni dönsku, gaf sig sjerstak-
lega á tal við mig og spurði mig margs um ísland og bað
mig að koma með sjer í öll húsin, fólkið vildi endilega
að jeg kæmi, svo það fengi að sjá íslending, það væri
ekki víst að þess væri kostur oftar.
Gestrisnir eru Grænlendingar og mjög greiðugir, enda
ekki upplagðir fyrir að spara, sækjast ekki eftir pening-
um, og kunna margir þeirra ekki að meta gildi þeirra
ennþá.
Til skemtunar má telja: Menn bíða með stærstu eftir-
væntingu hinna fyrstu frjetta frá umheiminum, og heyrt
hef jeg að sumir Grænlendingar fari ekki úr fötum, sjeu
á reiki upp um fjöll síðustu næturnar, til þess að verða
fyrstir til að koma öllum kaupstaðnum í uppnám. Þá er
siður að öll börn og unglingar þjóta upp í fjall, standa
þar og hrópa svo heyrist um alt: Batut, batut, en það
þýðir póstur.
Á vetrum voru hjer tíðar skauta- og skíðaferðir, sjer-
staklega á sunnudögum, oftast í indælu vetrar-sólskins-
veðri. — Jeg mun lengi minnast blækyrru vetrarkvölda,
ýmist ein, eða með mörgu fólki á skautum eftir spegil-
sljettum vatnaísnum. — Hinsvegar var hjer ekki á vest-
urströndinni neitt um hundasleða-ferðir, heldur ekki
neitt um hin listilega gerðu snjóhús Eskimóa, sem heim-
J