Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 221
Sitt af hver ju,
Norðlensk kona skrifar:
Á síðastliðnu sumri heimsótti jeg vini mína í sveit á Norðurlandi,
og var tekið tveim höndum eins og oft áður.
Þegar gengið var til borðs, var þar að sjá álitlegt flatbrauð og
girnilegt nýtt smjör, sem smakkaðist að sjálfsögðu ágætlega. — Svo
var farið að tala um, að náttúrlega væri þetta nú ekki glóðarbakað,
þó bragðgott væri.
„Jú, það er einmitt glóðarbakað," sagði bóndinn, Benedikt í
Garði. „Nágranni okkar hjerna suður í dalnum, bakar þetta í mið-
stöðvarofninum sínum." — „Og þá sjálfsagt við kolaglóð," var svar-
ið. — „Nei, ekki alveg, bara við taðglóð." —
„Við köllum það „Himnabrauð", svo gómsætt þykir það hjer."
„Þetta er rúgbrauð, malað í kvörn SÍS í Reykjavík, svo ekki er
lengra leitað."
Það er bóndinn á Syðra-Fjalli, Olafur Sigurgeirsson, sem liefur
tekið sjer fyrir hendur að baka þetta flatbrauð, og húsmóðirin: Her-
dís Bjartmarsdóttir, frá Sandi, sendir konu minni, Matthildi hjer í
Garði, nýstrokkað, nýbærusmjör með.
Svona halda gamlir siðir velli við nýtísku-skilyrði."
Húsfreyja Búnaðarmálastjórans skrifar:
Kæra Halldóra.
Jeg lofaði að segja þjer frá krækiberjavíninu hennar Caroline
Lund í Eystribygð í Grænlandi. — Dönsk-grænlensk lijón, sem voru
leiðsögumenn okkar í Grænlandi, tóku okkur með sjer, þegar þau
heimsóttu þessa konu.
Caroline Lund er stór og fyrirmannleg kona um sjötugt, mjög
kát og skrafhreyfin — mjer þótti verst að þurfa aðstoð annara til
þess að tala við liana, — en hvað um það, jeg kunni ekki græn-
lensku — því miður.
Húsið stendur á granítklöpp og er bygt úr timbri og mjög snot-
urt, bæði úti og inni. Okkur var tekið með mestu alúð, og ekki
höfðum við lengi tafið, þegar veitingar voru bornar fram — vín og
kökur.