Skírnir - 01.01.1956, Page 255
Skírnir
Upphaf germansks skáldskapar
253
Bein að, beini, blóð að blóði,
limur að limi, svo að þeir séu sem límdir.1)
Fornindversk tognunarsœring (Atharvaveda).
Verði saman mergur með mergi og einnig bein með beini.
Það, sem þú hefir tapað af holdi og beinum, vaxi þér.
Mergur sameinist mergi. Hefjist húð að húð.
Blóð hefjist á beinum. Hold hefjist á holdi.
Bitt hár við hár. Bitt húð við húð.
Blóð hefjist á beinum. Bættu það, sem brotnaði, ó, þú jurt!
Frumgermönsk upprunasögn.
Var Tvisto, goðið,
af Jörðu alið.
Mannus hét son Tvistos,
upphaf mannkynsins,
skapari manna.
Ég veit þrjá syni, alda Mannusi:
Ingvo og Ermin, Istvo hinn þriðja.
Af þeim eru komnar þjóðir mannkynsins.
Góðadýrkunarvísa úr Eddu (Hávamál, 144. vísa).
Veiztu, hve rísta skal? veiztu, hve ráða skal?
veiztu, hve fá skal? veiztu, hve freista skal?
veiztu, hve biðja skal? veiztu, hve blóta skal?
veiztu, hve senda skal? veiztu, hve sóa skal?
Baldur Ingólfsson þýddi.
1) Þessi upptekning er reist á heldur yngri gerð kvæðisins, sem hefir
orðmyndina gelímet. Sé lesið í þess stað limida, þýðir siðari hluti vísu-
orðsins: svo að þeir séu með liðum. Þessi mynd þykir mér sennilegri, þvi
að eftir lækninguna eiga limirnir ekki að vera límdir fast saman, heldur
hreyfanlegir.