Skírnir - 01.01.1956, Blaðsíða 277
Skímir
Ritfregnir
275
Samt olli bókin mér vonbrigðum, miðað við það, sem áður hafði kom-
ið frá hendi skáldsins. Fæst kvæðanna snurtu mig djúpt. 1 þau vantar
tilfinnanlega þann yl, sem flestir óska að finna hjá ungum skáldum.
Þeim fyrirgefast heldur ýmis æskubrek en að þann hita vanti. Skáldið
veitir lesandanum sjaldnar óvæntar góðgerðir en búast mátti við, ýtir
ógjarnan við honum, örvar því síður hjartslátt hans að ráði. Likt og brot-
izt sé gegnum þéttan skógargróður, verður víða að leita með litlum árangri
að rjóðri með þeim brunni og öðru yndi, sem þar átti að felast, svo að
tekin sé líking, sem skáldið notar sjálft (Þorp í Öðinsskógi, bls. 20). Og
mér hefur orðið spurn: Verður ekki vökvaþurrð, þegar hallar sumri, fyrst
daggir vorsins valda eigi meiri uppsprettum? (Sbr. kvæðið Stefán G.,
bls. 63). Og hefur ekki þessum unga og gáfaða höfundi verið gerður
bjarnargreiði með öllu því skefjalausa lofi, sem hlaðið var á Kvœ'Sabók
hans, þegar hún kom út?
Já, gáfaða — og menntaða, mætti bæta við, því að hann er hvort
tveggja, sýnilega mjög vel lesinn, einkum í sögu, þjóðfræðum og skáld-
skap, ef dæma skal eftir yrkisefnunum. Mér telst svo til, að nálega helm-
ingur kvæðanna fjalli um sögupersónur, skáld og þjóðsöguleg efni. Meðal
þeirra eru flest betri kvæði bókarinnar. Sem dæmi má nefna Gamlan
þul, Á slöSum Völsungu, Djáknann á Myrká, Jón Austmann og Marie
Antoinette. Þetta eru allt góð kvæði og mjög vel unnin, látlaus að gerð
og jafnframt nokkuð sérstæð að formi, en lítil fyrirferðar. Rúmið leyfir
því vel, að eitt þeirra sé tekið sem sýnishom:
Á slöSum Völsungu.
Það kvöldaði óðum,
frá Köln okkur bar,
og tungl skein á Rín
en rökkur var
um kastalarústir
og klettana þar.
Á stöðinni í Bingen
kom bleikrauður, snar
maður í lestina:
Löngum er vani
ég fái hér far,
ég er Fáfnisbani.
Oti hneggjaði
hesturinn Grani.
Ef til vill finnst nú sumum, að hér skorti bæði tilþrif og áhrifamagn. En
hver vill neita því, að bak við kvæðið búi meira en sagt er með einföld-
um orðum þess, að „andann gruni enn þá fleira en augað sér“? Andinn
virðist lika vera skáldinu meiri aflgjafi en tilfinningin, hugsvinnan vold-