Hlín - 01.01.1967, Qupperneq 19

Hlin 17
og svaraði í sama tón: Hjelt að hann væri betur til þess
fallinn en jeg, enda væri jeg við annað bundin.
En við alvarlega málaleitun og nánari umhugsun fór
þó svo, að jeg hjet ferðinni með því skilyrði, að faðir
minn væri því ekki mótfallinn, og að jeg fengi kenslu-
konu í minn stað við Kvennaskólann á Blönduósi, og
var þá aðeins talað um eins árs tímabil.
Það var eins og alt hjálpaðist að svo jeg gæti farið
þessa ferð: Jeg fjekk Sigurlaugu Sigurðardóttur á Víði-
völlum í minn stað í skólann. Og föður mínum fanst
viðurhlutamikið fyrir mig að bregðast því trausti, sem
var borið til mín í þessu efni framyfir aðrar stúlkur, og
gaf sitt samþykki.
Það fór fyrir mjer, eins og fleirum myndi hafa orðið
í mínum sporum, að æfintýralöngun og forvitni að sjá
þetta einkennilega land heillaði hugann.
Skoðanir fólks gagnvart þessu tiltæki mínu voru mjög
mismunandi. — Sumir sögðust vera alveg hissa á mjer að
taka upp á þessu og þetta svona ein. Aðrir sögðust gjarn-
an vilja vera í mínum sporum, þetta væri eiginlega eina
landið, sem sig hefði langað til að sjá. — En þeir sem
töluðu skynsamlegast, sögðu að hjer væri um sjerstakan
fróðleik að ræða, sem gæti orðið landinu til gagns, og
spáðu mjer öllu góðu. — En af því fáfræði mín um Græn-
land var mikil, var ekki laust við að áhyggjur og kvíði
settist að í huga mínum, um hvernig mjer myndi ganga
að inna þetta starf sómasamlega af hendi. — En þá var
það hugsunin um, að jeg væri að vinna þetta starf fyrir
ísland, sem gaf mjer kjark og áhuga.
Og það er komið sem komið er. J eg er komin til Græn-
lands í því skyni að kenna Grænlendingum og Dönum
ullarvinnu: Búa ull undir kembingu, kemba og spinna,
eins og við höfum gert um aldirnar á íslenskum heimil-
um.
Og nú kom sjer vel það, sem móðir mín kendi mjer,
svo sem algengt prjón: sokka, vetlinga, sjöl, hettur og
2