Hlín - 01.01.1967, Qupperneq 74

72
Hlin
við verið ja£n berskjölduð fyrir erlendum áhrifum og nú,
og lífið breytist svo að segja dag frá degi. — -Kallað er úr
öllum áttum: „Kjóstu mig“! — Allskonar vjelar koma í
stað hests og kerru. — Simfonía Beethovens hljómar í
stofunni okkar, 'Nora Ibsens blasir við á sjónvarpstjald-
inu, þegar minst varir, og allskonar atburðir, sem gerast
í órafjarlægð. — En þó okkur hlotnist allt þetta og meira
til, og margar breytingar sjeu til batnaðar, þá er hjer
áreiðanlega margt að óttast.
Er þess nokkur kostur, að menning okkar og sjálf-
stæði lifi af allar þessar öru breytingar? — Höfum við
þrek til að láta til okkar taka, velja og hafna, svo vel fari?
— Getum við það? — Viljum við það? — I3orum við að
gera okkar ýtrasta til að varðveita það úr norrænni menn-
ingu, sem við erum sannfærð um að efli gott mannlíf á
Norðurlöndum? — Erum við menn til þess?
Tímans elfa verður ekki stöðvuð, hún rennur við
hvern bæjarvegg, og slagorð dagsins í dag eru: „Eylg þú
mjer“. — Margir hlýða kallinu, en sem betur fer eru
nokkrir, sem fylgja sínu striki, hugsandi menn, karlar
og konur, sem hugsa sitt ráð, áður en þeir láta berast með
straumnum. — Menn, sem eiga örugga kjölfestu.
Margt bar á góma í þessu erindi, meðal annars lýsti
skólastjórinn því, hve gamla fólkið hefði verið og væri,
ómetanlegt uppvaxandi kynslóð hverju sinni.
Og hann sagði fleira: Við höfum komist að raun um,
að síðan gamla fólkið var slitið úr tengslum við ungu
kynslóðina, hefur uppeldi þjóðarinnar stórhrakað.
Nú er efst á baugi, að framtíðarbyggingarnar verði
hús, þar sem þrír ættliðir geta búið saman, en þó hver í
sinni íbúð, og þannig sameinast á ný.
Elliheimili, sagði skólastjóri, eru ill nauðsyn, þangað
ætti engin að fara nema þeir, sem ekki eiga annarra kosta
völ. — Allar þessar stofnanir: Svo sem Dagheimili, Vöggu-
stofur og Tómstundaheimili, ætti sem mest að takmarka,
eða jafnvel uppræta, en styrkja hin eiginlegu heimili