Hlín - 01.01.1967, Page 92

90
Hlin
um litatónum, sem við myndum mikið sakna, vantaði þá.
Því einmitt á milli gráu og mórauðu tónanna er svo fal-
legt litaspil. Norska ullin er mest hvít, svört og grá.
Nú á tímum kunna Norð'menn betur ullarþvott og alla
meðferð ullar en við íslendingar, og gætum við þar mik-
ið lært.
Það er sorglegt að sjá, hve oftast er gengið nærri ull-
inni hjer á landi í ullarþvottinum, með þeim sterku sóda-
og sápuvötnum, sem hún alrnent er þvegin úr. En slíkan
þvott má síst við hafa á því ullarvali, sem á að fara í list-
vefnað.
I sumar sótti jeg Osló heim, og kom inn í minn gamla,
góða skóla, sem núna heitir „Statens Lærerskole í Form-
ing“, Cort Adelssgt. 33, Osló.
Jeg var svo heppin að hitta á að koma inn í kenslu-
stund í spuna og meðferð ullar hjá mínum góða, gamla
kennara: Sunnivu Lönning. — Þar sátu 12 námsmeyjar
við að kemba og spinna hið gljáfagra tog, sem er spunnið
þar eins og lín af rokkkefli.
Þennan skóla sækja konur víðsvegar að úr heiminum,
og í þetta sinn sat þarna við spuna þekt listvefnaðar-
kona frá Kaupmannahöfn. Var hún komin þangað til að
læra meðferð ullar, spuna og jurtalitun.
Þessi norski listvefnaðár-tog-þráður er að verða meira
og meira þektur og eftirsóttur um Norðurlöndin, en lítt
fáanlegur, enda er þetta dásamlegt efni, eins og heilsilki
á að sjá, og meðferð þarna öll og meðhöndlun eins og
væru þetta helgir dómar, sem unnið er úr.
Holt væri það íslenskum áhugakonum um þessi efni, að
leggja leið sína um þessar slóðir, sækja dýrmæt áhrif frá
þessum skóla og skoða þau fögru verk, sem þar eru unn-
in í hinum mörgu deildum skólans. — Einnig norska nú-
tíma myndvefnaðinn, sem unnin er úr togþræði, er mik-
ill fengur að sjá.
Þessi teppi prýða sali Stórþingsins, Ráðhússins, söfn,
kirkjur og fínustu hótelin.