Hlín - 01.01.1967, Page 98

96
Hlin
lenskan listiðnað. — Er leitt til þess að vita, live fáir gefa
sjer tíma til að kynnast þeim fróðleik, sem þar er að finna.
Þar má t. d. sjá undurfagran gullsaum, sem saumaður er
úr hömruðum gullþræði, mörg fögur balderuð verk, svo
nokkuð sje nefnt. — Áður var baldering kend í Kvenna-
skólanum í Reykjavík, en nú hefur sú kensla lagst niður,
og harma jeg það mjög. (Þar voru líka prjónaðar skott-
húfur við íslenska búninginn). Allar þessar aðferðir þarf
að taka upp og halda við lýði, og við þurfum að gera
meira. Við verðum að fylgjast með þróuninni í öðrum
löndum, þannig að við getum á hverjum tíma nýtt hrá-
efnið sem best, og notað þær aðferðir, sem best henta
hverju sinni.
Á liðnum árum hefi jeg búið til, ofið og saurnað messu-
skrúða, altarisklæði o. fl. fyrir ýmsar kirkjur þessa lands.
I fyrstunni notaði jeg nær eingöngu erlend efni. — En
eftir því sem tímar liðu komst jeg þó betur og betur að
því, hve ullin okkar hentaði vel í þessa muni, og síðustu
árin hefi jeg nær eingöngu notað hana. — Tel jeg þá
messuskrúða, sem eingöngu eru úr íslenskri ull, eiga bet-
ur heima í okkar íslensku kirkjum og hafa sannara gildi
en t. d. innfluttir skrúðar, sem gerðir eru á vjelrænan hátt
og án minsta samhengis við hið íslenska umhverfi. „Ekki
er allt gull, sem glóir“ er gamall málsháttur, sem hjer á
við. — Mjer virðist kirkjan þurfi og eigi að gera sjer enn
meira far um en liún hefir gert fram að þessu, að styðja
og efla það sem þjóðlegt er. — Á jeg þar fyrst og fremst
við, að notuð sjeu íslensk efni og íslenskir kraftar eftir því
sem föng eru á, við skreytingar og útbúnað í kirkjum
landsins. — Gildir þetta ekki aðeins um vefnaðarlist í
stað fjöldaframleiðslu á messuskrúðum, heldur einnig um
aðra kirkjumuni, sem oft á tíðum eru þannig, að gerð og
lögun, að langt er undir allri gagnrýni. — I ffestum til-
fellum eru kirkjugripir ofhlaðnir skrauti og lausir við
listrænt form eða lögun. — Jafnvel hið einfakla tákn,
krossinn, fær ekki að vera óáreitt fyrir þessari tilhneig-