Hlín - 01.01.1967, Qupperneq 117

Halldór Laxness, skáld, flutti þetta ávarp í Stokkhólmi laugardaginn 10.
des. 1955, í vcislu þeirri, er Nóbelsverðlaunahöfum var haldið í Ráðhúsi
borgarinnar. En bókmentavcrðlaun Nóbels mcðtók Halldór úr liendi
Svíakonungs fyrir skáldskap sinn.
„Yðar hátignirl Herrar mínir og £rúr!
hann dag fyrir nokkrum vikum, er þar var komið, að
mjer bauð í grun, að ákvörðun sænsku Akademíunnar,
sú er fyrir höndum var, kynni að varða mig, var jeg á
ferðalagi í Suður-Svíþjóð. — Þegar jeg var orðinn ein-
samall í gistiherbergi mínu um kvöldið, var því ekki
nema eðlilegt, að hugur minn tefði við hlutskipti, sem
kynni að bíða lítilmótlegs ferðalangs og skáldmennis,
upprunnins af ókunnu og afskektu eylandi, er stofnun,
sem hefur á valdi sínu að ljá andlegum verkum viður-
kenningu og frægð, skyldi nú kveðja til slíkan mann að
rísa úr sæti og stíga fram í bjarmann af leiksviðsljósum
veraldarinnar.
Það er ef til vill ekki undarlegt, að fyrst af öllu hafi
mjer orðið, og verði enn á þessari hátíðisstund, hugsað
til vina minna og ástvina, og alveg sjerstaklega til þeirra,
sem stóðu mjer næst í æsku. — Þeir menn eru nú horfnir
sjónum, og jafnvel meðan þeir enn voru ofan moldu, þá
nálguðust þeir að vera af kynflokki huldumanna, að því
leyti sem nöfn þeirra voru fáum kunn, og enn færri
muna þau nú. — Þó hafa þeir með návist sinni í lífi mínu
lagt undirstöðuna að hugsun minni. — Jeg hugsaði ein-
mitt til þeirra undursamlegu manna og kvenna þjóð-
djúpsins, er veittu mjer fóstur. — Jeg hugsaði til föður
8*