Hlín - 01.01.1967, Side 158

156
Hlin
þjóðbúningur kvenna hverfi af sjónarsviðinu og verði
eingöngu safngripur.
I’að er hverju orði sannara, að ef ekkert verður að-
hafst, verður þjóðbúningurinn ekki notaður af æskulýð
landsins. — Þessvegna er það ágætt, að þessi tillaga kem-
ur fram frá unga fólkinu, sem landið á að erfa. — Von-
andi er að nefndarkosningin, sem til er stofnað, um mál-
ið, takist vel. — Sem betur fer er rnargt til af listelskandi
fólki, körlum og konum, víðsvegar um landið, sem eru
velunnarar þjóðbúninganna og viðurkenna, hve mikla
þýðingu þeir hafa, og flestir eru sammála um það, að
konurnar sjeu fallegastar í þjóðbúningunum.
En erum við ekki öll sammála um það, að ekki megi
hrófla neitt við skautbúningnum. — Hann er, vona jeg,
utanvið og ofanvið alla kritik, svo víða um landið og um
önnur lönd, hafa hefðarkonur borið liann sl. 100 ár við
hátíðlegar athafnir og hlotið almenna aðdáun. — Ungu
stúlkurnar eignast hann, þó síðar verði, sannið til, sauma
sjer hann kannske sjálfar.
Ef þið, góðu Æskulýðsfulltrúar, viljið hlusta á hvað
gömul kona vill til málanna leggja, þætti mjer vænt um
það, langar til að leggja orð í belg. — Ársritið „Hlín“,
sem jeg sá um í mörg ár, tók oft búningamálið til athug-
unar og Samband norðlenskra kvenna, sem nú er vel 50
ára, óskaði þess jafnan, að sem flestar fundarkonur klædd-
ust þjóðbúningnum. — Svo þetta er svo sem ekkert ný-
mæli. — En engu að síður er þetta mikið alvörumál, það
þarf margt að athuga við búningana eins og þeir eru í
dag, — auk heldur —.
Það var sannarlega heppilegt, að við íslendingar tók-
um aldrei upp á því að hafa sjerbúninga fyrir lrverja sveit
eða sýslu, eins og nágrannaþjóðir okkar.
Það eru bara þessir fjórir búningar hjá okkur: Skaut-
búningur, peysufatabúningur, kyrtill og upphlutsbún-
ingur. — Nágrannaþjóðir .okkar berjast hetjulegri bar-
áttu fyrir sínum mörgu þjóðbúningum. — Norðmenn,