Hlín - 01.01.1967, Blaðsíða 191
Hlín
189
all, þegar jeg sá fyrst lækni, það var ekki kvellisjúkt fólk-
ið á Enni! — Ef eitthvað var að, þá var læknað með grös-
um, sem voru í miklu áliti. — Einu sinni veiktist Guðrún
Jónsdóttir, amma mín, en batnaði brátt, þegar sonur
hennar kom með sherrýflösku og bramaglas og gaf henni.
— Jeg var látin fara að vefa 14 ára, óf og óf í mörg ár,
langaði þó mikið meira til að smíða, en svo varð nú að
vera. — I>að þurfti mikils með þarsem 10—20 manns voru
í heimili. — Móðir mín setti alt til og stjórnaði verkinu,
liún vildi láta koma upp 100 álnum fyrir jól. — Jeg kept-
ist við afa minn í vefnaðinum og hafði heldur betur. —
Eini lærdómur, sem jeg naut utan heimilis, þessi árin,
var að jeg var einn vetur hjá skipasmið á ísafirði, þar
lærði jeg að smíða báta og rífa báta, sem þessi smiður
stundaði mikið.“
Það urðu mikil og merk tímamót í æfi Brynjólfs, er
hann varð heitbundin og giftist Kristínu Indriðadóttur
frá Ytri-Ey á Skagaströnd. — Kristín rjeðst kaupakona í
Skriðnesenni sumarið sem hún kom vestur með skóla-
systur sinni, Guðbjörgu Jónsdóttur frá Broddanesi. — í
Broddanesi var svo brúðkaupsveisla þeirra Brynjólfs og
Kristínar haldin. — Kristín var dóttir Indriða Jónssonar,
forráðamanns Kvennaskólans á Ytri-Ey, þau ár, sem skól-
inn var þar.
Árið 1901 byrjuðu svo ungu hjónin búskap á Ytri-Ey
á móti Indriða bónda, sem keypti jörðina og gamla húsið,
því það ár fluttist Kvennaskólinn til Blönduóss. — Þarna
í gamla skólahúsinu bjuggu svo hjónin Brynjólfur og
Kristín í 30 ár. — „En alls bjó jeg á Ey í 44 ár,“ segir
Brynjólfur, „og eiginlega finst mjer jeg hvergi eiga
heima, síðan jeg flutti þaðan, jeg ann svo þessum stað og
þessu umhverfi.“
Kristín Indriðadóttir, húsfreyja, var hin mesta dugn-
aðar- og hagleikskona — og búforkur —, enda kom það
sjer vel, því bóndinn var svo mikið að heiman við smíð-
ar, víðsvegar um hjeraðið.