Hlín - 01.01.1967, Page 198

196
Hlín
á fljótsbakkanum. Hann hjó sjer langa og sterka stöng og
hafði sjer til stuðnings eins og staf, þegar straumfallið var
stríðast. Þannig bar hann ferðamenn ókeypis á herðum
sjer yfir fljótið bæði dag og nótt í nafni drottins.
Eitt kvöld, þegar hann lúinn og móður hafði lagzt til
hvíldar, heyrði hann, að barnsrödd kallaði til hans:
„Kristófer! Kristófer! flýttu þjer og berðu mig yfir fljót-
ið.“ Hann spratt þá upp úr fleti sínu og hljóp út, en sá
engan. í því hann var að leggjast fyrir aftur, heyrir hann
að nýju, eins og með grátraust: „Kristófer! Kristófer!
komdu út og hjálpaðu mjer yfir fljótið." í þriðja sinn var
kallað og fór hann þá út í þriðja sinn með þolinmóðu og
rósömu geði, sá hann þá lítinn svein standa hjá fljótinu.
Sárbændi hann Kristófer að bera sig yfir elfina. Tekur
hann þá barnið undireins upp á herðar sjer, en stöngina
í hönd sjer og veður út í fljótið. Hækkaði straumurinn
samstundis, en barnið hjekk þungt sem blý á herðum
hans. Því lengra sem hann kom út í fljótið því hærra gekk
straumurinn og því þyngra varð barnið. Hann orkaði
varla að bera hina kynlegu byrði og kljúfa hinar freyð-
andi straumöldur. Komst hann með naumindum yfir á
hinn bakkann, og lagði barnið þar niður, yfirkominn af
þreytu og mæði. „Barn mitt!“ mælti hann, „þú gerðir
mig heldur en ekki óttasleginn, straumurinn var strang-
ur og jeg var hræddur um að við báðir mundum
drukkna. Þar til kom, að þú varst svo þungur, að mjer
þótti sem jeg bæri alla veröld á baki mjer.“ Barnið horfði
á Kristófer með undarlegri alvörugefni. „Undrastu ekki,“
mælti sveinninn, „að jeg var svo þungur, því þú barst
ekki einungis alla veröldina á herðum þjer, heldur einnig
þann, sem veröldina hefur skapað. Sjá! jeg er Kristur,
konungur þinn, sem þú allt til þessa hefur þjónað með
þessu góðverki þínu. Og skalt þú hafa þetta til jarteikna:
Sting þú stöng þinni niður í jörð! Að komandi morgni
mun hún blómgast og bera ávöxt.“ Að svo mæltu hvarf
sveinninn. Kristófer gekk heim hugsandi. En er hann