Hlín - 01.01.1967, Síða 204

202
Hlin
Viðreisnaröldin hjer (frá 1840 og frameftir) virðist í
sínum áhuga og dugnaði til nytsemdar framkvæmda,
hafa orðið blind fyrir menningararfinum, sem í þessu lá.
Þessa yfirsjón ágætra eldri kynslóða, þurfa yngri kyn-
slóðirnar nú að bæta upp með heimilisiðnaði úr heima-
efnum að mestu leyti. — Jeg á ekki við neina hjegómlega
eftiröpun á því „forna" og því „þjóðlega“, heldur á jeg
við það, sem nývakinn, frjáls smekkur krefst og áorkar
með hæfilegum áhrifum frá því gamla og að sjálfsögð-
um áhrifum af innlendum efnum og kringumstæðum.
í mínum augum er það eitt fagurt í sannleika, sem
hefur nytsemina og kringumstæðurnar að grundvelli, en
stefnir þó nokkuð hærra en sjálf nytsemin.
Alt sem þannig skapast er þjóðlegt þar sem það er
skapað.
Hjer þarf að skapast þjóðleg menning í byggingum,
Jiúsgögnum og heimilaprýði, og það er óróinn og ylurinn
frá þessum kröfum, sem jeg vona að lífgi og ylji upp
heimilisiðnaðinn, þrátt fyrir örðugleika á heimilunum,
enda hafa menn beint fjelagsskapnum einkum að þessu,
það sem af er.
Jón Auðuns dómprófastur í Reykjavík skrifar:
Kæra Halldóra Bjarnadóttir.
Bestu þakkir fyrir Vefnaðarbókina, sem okkur hjer
þótti fengur að fá.
Um vefnað við Djúp segið þjer rjettilega, að ofið hafi
verið á stórbýlunum, og rjett er það. — En það var víðar
ofið. — Fyrir og um miðja síðustu öld óf mikið og með
ágætum Halldóra Jónsdóttir í Hörgshlíð í Mjóafirði við
Djúp. — Hún óf áklæðið, sem þjer minnist á frá Ögri,
og nú er kær gripur í minni eigu. — Á sýningu á aldar-
afmæli ísafjarðar, sá jeg annað áklæði, því nær alveg