Hlín - 01.01.1967, Side 222

220
Hlín
Jeg er ekki sjerstaklega gefin fyrir vín og dreypi venjulega að-
eins á því fyrir siðasakir. — En ekki hafði jeg fyr smakkað á þessu
víni en jeg varð þess vör, að þetta var óvenjulega ljúffengt. — Kom
þá í Ijós að þetta var krækiberjavín. — Sagði frú Lund þá frá því,
að árið 1912 hefðu þau hjónin fengið sent rauðvín frá Danmörku
á mjög vönduðum eikarkút. Þegar kúturinn var tómur, datt frú
Lund í hug, að nú væri gaman að fylla hann aftur, og nota nú
grænlensku krækiberin til víngerðarinnar.
Þetta tókst svo vel, að nú hefir hún í meir en fimmtíu ár fylt
kútinn sinn af grænlensku krækiberjavíni, sem sennilega gefur ekki
eftir því víni, sem upphaflega var á kútnum, þegar hann kom frá
Danmörku fyrir fimmtíu og fimm árum.
Jeg lofaði að skrifa þjer um frú Elísabetu, kæra Halldóra. — Frú
Elísabet Einarsdóttir, Markússonar, hefir saumað í 18 samfellur og
7 skauttreyjur. — Hún „skatterar" ekki, en hún „kunstbroderar“.
Flestar samfellurnar hefir hún saumað með gyltum eða gulbrún-
um litum í ótal litbrigðum, en önnur með ýmsum litum.
Frú Elísabet hefir saumað skautbúning handa tveim dætrum sín-
um, tengdadóttur sinni og einni dóttur-dóttur, og bera þær allar
þennan búning, þegar þær hafa mest við. Auk þess hefir hún saum-
að 4 skautbúninga handa sjálfri sjer, því hún hefir altaf klæðst
búningnum við hátíðleg tækifæri.
Síðast en ekki síst má geta þess, að frú Elísabetu var falið að
sauma út í samfelluna handa Dóru Þórhallsdóttur, forsetafrú, og
þótti framúrskarandi falleg vinna á því. — Mynd af forsetafrúnni
í þessum búningi er á forsíðu blaðsins „Húsfreyjan", 11. árg. 2. tbl.
Þess má geta, að frú Elísabet Einarsdóttir er bróðurdóttir Krist-
jönu Markúsdóttur, kennara, sem alkunn var fyrir listfengi í út-
saumi og ýmsum öðrum listum og kendi hjer í Reykjavík í áratugi.
Með bestu kveðju. Þín einlæg
Sigríður Klemensdóttir.
Að norðan:
Einn af valdsmönnum þjóðar vorrar í dag, misti föður sinn barn
að aldri, og fluttist ungur með móður sinni í kaupstað einn á Norð-
urlandi, þar sem hún vann fyrir sjer og sínum. — Hann skrifar:
„í æsku minni var lítið um fje til bókakaupa á mínu heimili. —
Þegar jeg var i sendiferðum fyrir móður mína, voru það samning-
ar okkar á milli, að jeg mætti eiga alla einseyringa, sem komu í
budduna, í þeim viðskiftum. — Safnaði jeg aurunum saman og
keypti mjer íslendingasögur fyrir þá. Sú ódýrasta kostaði, að mig
minnir, 15 aura. — En seint gekk að eignast allar sögurnar með
þessu móti, enda urðu siðar betri ráð til."