Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 4
4
þíðing d hinni latinxku orðaxkipunarfrœði C. C. Brö-
ders i áigripi, xeni hann xjdlfur hafði gert. Jeg var
fermdur d 12. drinu, enn annarx var jeg lengstum
xmali, frá þvi jeg var d 8. eða 9. ári, þangað til jeg
hafði hálfnað 18. drið. A vetrum gœtti jeg tsauða
föður rnínx á daginn, þegar veður leifði að lialda þeim
á beit úti í haganum, sem oftast var hulinn snjó. A
sumrin mdtti jeg varla nokkurn tima af þeim lita
hvorki nótt nje dag, og aldrei mátti jeg tdlma ferð
þeirra, jafnvel ekki í hvasxviðri, og rdsuðu þessar
skepnur þó altaf upp í vindinn, rjett eins og það vœri
œtlunarverk þeirra að leita að upptökum hans. Jeg
gerði mjer far um að verða góður smali. Það leið
ekki á löngu, áður jeg kintist eðlisháttum kindanna,
að svo miklu leiti sem mjer var driðandi að þekkja
þá, og þegar jeg xá, að hópurinn mundi halda kirru
firir og bíta stundarkorn, gat jeg annaðhvort farið að
lesa einhverja íslenska bók, sem jeg hafði haft með
mjer, einkum sögur, sem mjer hafði þótt mjög gaman
að, frá því jeg var á 6. árinu, eða jeg gat sökt mjer
niður i þá latínsku leindardóma, sem fir var getið og
frœndi minn hafði ráðið rnjer til að leggja stund á.
Hvíldarstundir minnar litlu hjarðar urðu brátt einnig
mínar hvíldarstundir. Þegar hún hafði lagst niður
á einhverjum bletti, xem til þess var kjörinn, til að
jórtra í friðsœlu nœði, valdi jeg mjer lítinn liól þar í
i grend, lagðist til svefns og vaknaði — oft holdvotur
af regni, enn þó aldrei of seint til að leisa af hendi
smalaskildur mínar. Jeg vandist fijótt við þetta frjdlsa,
óstöðuga og einmanalega lif, og fór að fá óbeit á inni-
verum, og hefði eflaust sárkviðið firir, ef einhver hefði
sagt mjer, að það œtti fyrir mjer að liggja að Ufa i
fjölmenni á einhverjum þeim stað á jörðinni, sem enska
skáldið segir um: